Ακόμα φυσάει ...

Προβολή Μαρίνα Σύρου σε χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Στον παραπάνω χάρτη βλέπετε το μέρος όπου έδεσε η Αλσάχνη μέσα στη μαρίνα της Σύρου. Η ένταση του αέρα είναι αμείωτη τόσες μέρες τώρα. Φυσάει ο βοριάς και κολλάει το σκάφος πάνω στον ντόκο. Για να μην χτυπήσει βάλαμε ότι είχαμε από μπαλόνια και επιπλέον αγοράσαμε ακόμα 4 μεγάλα. Σύνολο 13 μπαλόνια για να μοιράζεται η πίεση.

Σήμερα ανακαλύψαμε ότι ο αέρας είχε αναποδογυρίσει το φουσκωτό και χάσαμε το ένα του κουπί. Το δελτίο δείχνει ότι θα φυσάει μέχρι την δευτέρα παρουσία.

Φυσικά όσο συνεχίζει να φυσάει έτσι δεν μπορούμε ούτε σκέψη να κάνουμε για να κουνήσουμε το σκάφος. Τα στρίματα μέσα στην μαρίνα είναι πολύ δυνατά και δεν θα μας άφηναν να ανοίξουμε είτε την πλώρη είτε την πρύμνη.

Υπομονή. Κάνουμε βόλτες για μπάνια στις νότιες παραλίες του νησιού, βόλτες για μπύρες στην Ερμούπολη και άλλες βόλτες για πολιτιστικά δρώμενα όπως η σημερινή θεατρική παράσταση του Απόλλωνα. Περισσότερα αύριο.

Η διαδρομή ως εδώ

Προβολή Αλισάχνη 2009 σε χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Θεσσαλονίκη - Πόρτο Κουφό 71 νμ.
Πόρτο Κουφό - Αη Στράτης 56 νμ.
Αη Στράτης - Μόλυβος 58 νμ.
Μόλυβος - Σκάλα Λουτρών 44 νμ.
Σκάλα Λουτρών - Χίος 47 νμ.
Χίος - Σύρος 85 νμ.

Σύνολο 361 μίλια γεροί νάμαστε.

Ταξίδι για την Σύρο

Πριχού δύσει ο ήλιος λύνουμε και σαλπάρουμε για την Σύρο, τον τελευταίο σταθμό του πρώτου μέρους του ταξιδιού μας.

Το πρωί-πρωί ήρθε ο βενζινάς και μας γέμισε πετρέλαιο. Αμέσως μετά ο νερουλάς με το βυτίο του μας γέμισε νερό. Αργότερα ρωτώντας βρίσκουμε ηλεκτρολόγο ο οποίος έρχεται βλέπει τον δυναμό, τον λύνει, τον παίρνει στο μαγαζί του τον επισκευάζει, τον φέρνει στο σκάφος και τον ξαναμοντάρει, όλα δουλεύουν τώρα ρολόι. Το δελτίο που είχαμε επιβάλλει στην χρήση ηλεκτρικού ρεύματος καταργείται και το πλήρωμα είναι ευτυχές που θα μπορεί να ανάβει φώτα το βράδυ. Ο καπετάνιος είναι ευτυχής που δεν θα διασχίσει το μισό Αιγαίο χωρίς φώτα πορείας.

Θα θέλαμε να ξοδέψουμε περισσότερο χρόνο στην Χίο, αλλά δεν μας παίρνει, ο καιρός χαλάει. Αν δεν χρησιμοποιήσουμε το διάλειμμα που κάνει τώρα ο καιρός, θα αφήσουμε τα κόκαλά μας εδώ στην Χίο για πάντα, ή τουλάχιστον μέχρι τον Σεπτέμβριο.
...

(Εγώ, η Νίκη, νοιώθω ένα σφίξιμο μεγάλο, γι αυτόν τον μύθο που λέγεται Αιγαίο, και Κυκλάδες και στενά που σουρώνει ο αέρας και στενά Άνδρου-Τήνου και στενά Τήνου-Μυκόνου και μια ανησυχία για το ταξίδι. Και το ταξίδι αρχίζει και είναι ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα στα βουνά της Χίου και μια αχλή απέναντι στη Μικρά Ασία και ένα φεγγάρι μικρό κρεμασμένο ψηλά, κι όλα αυτά δεν με καταπραΰνουν, έως ότου η Βιβή που καταλαβαίνει την ανησυχία μου αρχίζει να τραγουδάει πολύ σιγά στην αρχή όλα τα τραγούδια που ξέρει για το φεγγάρι, για τη θάλασσα και τα αστέρια. Και η φωνή της ξεδιπλώνεται και φτάνει μέχρι βαθειά-βαθειά στο σημείο ανησυχίας μου και το ηρεμεί και το υποχρεώνει να δει πόσο γλυκά ήταν όλα. Κι έτσι φτάσαμε και περάσαμε τα στενά κι αντικρίσαμε με την ανατολή τη Σύρο. Κάτι σαν τον Οδυσσέα που έβλεπε την Ιθάκη του. Είχαμε διασχίσει το ΑΙΓΑΙΟ...)

...

Η Νίκη χαλαρώνει σιγά σιγά, και επωφελούμενη από το χρυσαφί φως που ρίχνει το ηλιοβασίλεμα μας βγάζει όλους μας καταπληκτικές φωτογραφίες πορτραίτα όπως αυτό το δικό μου που βλέπετε εδώ δίπλα. Κάτι σαν τον άνθρωπο του Camel που τον βάλανε να κάνει τον ναύτη. Οι άλλοι ντρέπονται να βάλουνε τις φάτσες του εδώ και δεν μπορείτε να τους δείτε.

...
Ο καιρός σιγά σιγά εξελίσσεται στην πιο σφοδρή μπουνάτσα όλων των εποχών, σπάζοντας νέο ιστορικό ρεκόρ τέλειας άπνοιας στο Αιγαίο. Οι φόβοι, οι φοβίες, οι ανησυχίες υποχωρούν ατάκτως ντροπιασμένες και την θέση τους παίρνει σαν συναίσθημα μια γλυκιά νύστα. (Είναι η νύστα συναίσθημα; Αν όχι θα έπρεπε, τουλάχιστον μερικά συναισθήματα τα νικάει).

Μας κρατάνε ξύπνιους τα μεγάλα καράβια με τα οποία διασταυρωνόμαστε. Μετράμε γωνίες, ψάχνουμε το κόκκινο, το πράσινο φως τους, υπολογίζουμε αν θα περάσουν από μπρος ή πίσω μας. Κατά τα άλλα η νύχτα κυλάει υγρή και ήσυχη.

Το χάραμα μας βρίσκει στο στενό Μυκόνου-Τήνου. Πρωινός καφές και περιμένουμε τις πρώτες ακτίνες να στεγνώσουν την υγρασία που συλλέγαμε όλο το βράδυ. Σε λίγο μπροστά μας ξεπροβάλει η Σύρα και η Ερμούπολη. Με λίγα λόγια φτάσαμε.

Η εικόνα της Ερμούπολης μαγική με το φως της ανατολής. Με το που δένουμε στην μαρίνα, δυόμιση λεπτά αργότερα ξεσπάει ένας αέρας από 6 έως 8 μποφόρ που κρατάει έως τώρα (29/07) και πρόκειται να κρατήσει άλλες τρείς μέρες όπως λέει το δελτίο.

Κουφάρια στην μαρίνα της Χίου

Σκουριά και χρώματα, κόκκινα του μίνιου και μπλε του κοβαλτίου, πάνω στα παροπλισμένα καραβάκια των τουριστικών γραμμών του νησιού για την πέρα και την αντίπερα όχθη. Χρώματα που σε προκαλούν να πάρεις πινέλα και χαρτιά και να τα απλώσεις ... Κι αυτό θα ήταν η χρησιμότητά τους, γιατί κατά τα άλλα ο Λάκης δεν μπορεί να τα βλέπει κι όλο τα σχολιάζει αρνητικά. Βλέπεις πάντα σε όλα τα πράγματα υπάρχουν οι διαφορετικές οπτικές γωνίες και στο πλήρωμα αυτό υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις.

...

Όλα αυτά τα παραπάνω βέβαια τα γράφει η Νίκη η οποία πάντα καταφέρνει να ανακαλύπτει αισθητική αξία μέσα σε παρακμιακές εικόνες, αλλά εγώ δεν μπορώ παρά να σκέπτομαι πόσο κρίμα είναι μια μαρίνα που κόστισε τόσα λεφτά να χαραμίζεται και να καταντάει νεκροταφείο για αυτά τα σαπιοκάραβα. Σκέπτομαι για όλους αυτούς που είναι υπεύθυνοι για αυτή την εικόνα, δημάρχους, πολιτευτές και άλλους και σφίγγει η καρδιά μου. Ρε συ, λες να είναι η εικόνα μας αυτό το χάλι;

...

Αργότερα βλέπουμε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Ιταλών που είχανε το σκάφος τους λίγο παρακάτω, να βάζουν νάυλον γάντια να παίρνουνε από μια μεγάλη σακούλα σκουπιδιών και να καθαρίζουνε όλα τα σκουπίδια που είχανε πεταχτεί πάνω στον ντόκο τα τελευταία χρόνια. Ντραπήκαμε για λογαριασμό όλων όσων πέταξαν τα σκουπίδια, όλων όσων τα άφηναν εκεί τόσα χρόνια, όλων όσων δεν έκαναν ότι έκαναν οι ηλικιωμένοι Ιταλοί. Μιλάμε για πολλή ντροπή μαζεμένη, ένα βουνό ντροπής μεγάλο όσο και τα σκουπίδια. Ευχαριστούμε για το μάθημα.

...

Το βράδυ βλέπω όνειρα ότι έχω λέει μεγάλες νάυλον σακούλες στα χέρια, τις γεμίζω με σαπιοκάραβα και πάω να τα φουντάρω στα βαθιά τα πέλαγα, να γίνουνε λέει πολυκατοικίες για τα ψάρια.

Ταξίδι για την Χίο

Πρωινό ξύπνημα και ξεκινάμε από την Σκάλα Λουτρών για την Χίο. Ο καιρός κάνει ένα διάλειμμα και δεν θέλουμε να το χάσουμε. Πάμε να σηκώσουμε άγκυρα και ο εργάτης δεν δουλεύει, ανακαλύπτουμε ότι φταίει το δυναμό της μηχανής που δουλεύει με διακοπές. Αυτό εξηγεί και τις ελλείψεις σε ρεύμα που είχαμε τις τελευταίες ημέρες.

Εν πλω σβήνουμε την μηχανή, κουνάμε κάτι καλώδια και δείχνει να φορτίζει ξανά. Πρέπει να το φτιάξουμε όταν φτάσουμε στην Χίο.

Στον δρόμο, παρά την πρόβλεψη, δεν έχουμε καθόλου αέρα. Αργότερα συναντάμε έναν παγωμένο νοτιά, ναι καλά διαβάζετε, έναν νοτιά παγωμένο μέρα μεσημέρι.

Πλησιάζοντας ανάμεσα Οινούσες - Χίο έρχεται το 6αράκι που τοπικά γίνεται και 7αρι στις σπηλιάδες που κατεβαίνουν από την Χίο. Με μουδαρισμένα πανιά πλέουμε με ταχύτητα που φτάνει και τα 8 μίλια, χάρμα.

Στην Αγιάσο

Σήμερα επίσκεψη στην Αγιάσο. Η Αγιάσος ένα πράγμα ανάμικτο. Να παλεύει ανάμεσα σε αυτό που εμείς την θυμόμαστε να είναι, σε αυτό που προσπαθεί να μας κάνει την χάρη να είναι, σε αυτό που πράγματι είναι.

Μαγαζιά, μαγαζάκια και άλλα μαγαζιά που να πουλάνε εικόνες αγίων και άλλα διάφορα θρησκευτικά γκατζετάκια. Μαγαζιά και μαγαζάκια που να πουλάνε "παραδοσιακά" κεραμικά. Τοπικά μέλια, μαρμελάδες, γλυκά κουταλιού, τυριά, ούζα και ότι βάλει ο νους σου. Μαγαζιά, μαγαζιά, μαγαζιά.

Η εκκλησία να δέχεται προσκυνητές, να αποτελεί την θρησκευτική ατραξιόν του τόπου. Ένα καφενείο δείχνει να αντιστέκεται με την αυθεντική παχιά σκιά που προσφέρει και τον καφέ του που είναι λέει ψημένος στην χόβολη. Καθόμαστε, παραγγέλνουμε δυο καφέδες. Σε λίγο φτάνουνε οι καφέδες μαζί με τρία αχλάδια, νοστιμότατα.

-Σας άρεσαν τα αχλάδια; Είναι βιολογικά, μας λέει ο καφετζής.

Α ρε μάστορα μας το χάλασες σκέφτομαι. Τα αχλάδια σου που τόσα χρόνια άντεξαν και διατήρησαν την αυθεντικότητά τους, τώρα παραδόθηκαν και αυτά. Έγιναν "βιολογικά", δηλαδή απέκτησαν την δική μας νέα μοντέρνα ταμπέλα που τους αρμόζει. Καταστροφή, πάνε και τα αχλάδια, πάει και το καφενείο, πάει και η σκιά.

Τα αχλάδια πάνε, δεν ξέρω ον έμεινε και τίποτα άλλο, έτσι κι αλλιώς η Αγιάσος είναι ένα δημιούργημα, ένα τερατούργημα, της δικής μας αντίληψης του τι είναι παράδοση, παραδοσιακό, λαϊκό, γνήσιο, τοπικό. Ότι εμείς ζητήσαμε, οι άνθρωποι της Αγιάσου μας το δώσανε. Και φτιάξανε πολλά μαγαζιά για να μας το πουλήσουν. Και ζήσανε καλά και μεις καλύτερα. Και η παράδοση επέζησε, και η Αγιάσος αν ποτέ υπήρξε αυτή η Αγιάσος που θυμάμαι πριν είκοσι πέντε χρόνια, αυτοκτόνησε.

Νοιώθω ενοχές. Πριν είκοσι πέντε χρόνια κάποιο κεραμικό, κάποιο βάζο θα αγόρασα, κάποιον καφέ θα ήπια, κάπου θα συνέβαλα και εγώ σε αυτό το έγκλημα. Το ορκίζομαι δεν θα το ξανακάνω.

Μισώ την παράδοση, οτιδήποτε το "παραδοσιακό". Είναι σίγουρο ότι αυτού του είδους την "παράδοση" την δημιουργεί η δική μας διεστραμμένη αντίληψη για το παρελθόν.

Η δε αρχή της απροσδιοριστίας του Heisenberg βρίσκει πλήρη εφαρμογή εδώ. Τίποτα δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε χωρίς να το αλλάξουμε. Παράδοση υπάρχει μόνο στο εδώ και στο τώρα, στον ενεστώτα χρόνο του γίγνεσθαι. Πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι το παρελθόν κάποτε υπήρξε αλλά τώρα δεν υπάρχει.

Σκηνή στην τηλεόραση: Ένας νεαρός Συριανός μάγειρας ταβερνιάρης μαγειρεύει μπροστά στην κάμερα μια σπεσιαλιτέ της ταβέρνας του. Εντυπωσιασμένη η νεαρή παρουσιάστρια τον ρωτάει:

-Αχ, και είναι παραδοσιακή συνταγή αυτή;
-Όχι, αλλά σε είκοσι χρόνια θα είναι, απαντάει αυτός γεμάτος αυθάδεια.

Εγώ είμαι με τον ταβερνιάρη.

Ο κύριος Γιώργος

Ήρεμος και χαλαρός ο κυρ-Γιώργος, ο πελεκάνος της φωτογραφίας, κάνει την βόλτα του και ποζάρει στο φακό γεμάτος αυτοπεποίθηση. Σε μια ταβέρνα στην Σκάλα Λουτρών.

Ώρες ανάπαυσης

Ένα γατί βρίσκει τον κατάλληλο χώρο και την πέφτει για ύπνο κάπου στην αγορά της Μυτιλήνης, συμπληρώνοντας την ζωγραφική σύνθεση.

Σκάλα Λουτρών

Στον ήρεμο όρμο της Σκάλας Λουτρών μέσα στον μεγαλύτερο κόλπο της Γέρας περνάμε μερικές μέρες περιμένοντας να πέσουν οι δυνατοί αέρηδες. Κάνουμε μπάνια, ψαρεύουμε με σχετική επιτυχία (4 σπαράκια), κάνουμε βόλτες στην Λέσβο.

Είμαστε τυχεροί που βρίσκουμε μέρος σε ένα εγκαταλειμμένο ντοκάκι δίπλα σε κάτι δεξαμενές της ΕΚΟ. Εκεί κάποτε έδενε μικρό τανκεράκι, τώρα βολευόμαστε εμείς και αποφεύγουμε τα κουνήματα και στριφογυρίσματα του αρόδου.

Αναχώρηση από Μόλυβο

Ξυπνάμε το πρωί με αέρα. Το σκάφος να έρχεται πίσω στον ντόκο και το κρατάμε με μηχανή να μην χτυπήσει. Ο γείτονας μας που έφυγε χθες μας κούνησε την άγκυρα και φοβόμαστε να πάρουμε αλυσίδα μην την φέρουμε επάνω. Επισπεύδουμε την αναχώρηση μας και δεν περιμένουμε να πέσει να πέσει ο αέρας.

Τις πρώτες ώρες το ταξίδι είναι λιγάκι ζόρικο, κατάορτσα σε ένα 5άρι τοπικά 6άρι. Η Νίκη παρόλα αυτά είναι απτόητη και ταϊζει τα ψάρια σαν να μην συμβαίνει τίποτα, αυτό όμως δεν της επιτρέπει να βγάλει φωτογραφίες από το ταξίδι.

Φτάνουμε στην σκάλα Λουτρών στον κόλπο της Γέρας.

Απολιθωμένο δάσος

Νοικιάζουμε αυτοκίνητο και επισκεπτόμαστε το απολιθωμένο δάσος κοντά στο Σύγρι. Η διαδρομή μέχρι εκεί είναι κρανίου τόπος.

Η θερμοκρασία είναι 45 βαθμοί υπό τον ήλιο. Υπό σκιά δεν ξέρουμε γιατί σκιά δεν είχε.

Οι κορμοί των πετρωμένων δέντρων εντυπωσιακοί αλλά πιο εντυπωσιακό είναι το μουσείο που είδαμε αργότερα, και πολύ ωραία η παρουσίαση που μας κάνανε εκεί.

... και Μόλυβος by night

Φωτογραφίες by Niki (όπως και οι περισσότερες ωραίες φωτογραφίες σε αυτό το ιστολόγιο).

Μόλυβος

Φτάσαμε στον Μόλυβο .

Σλάλομ ανάμεσα στα μεγάλα καράβια

Στην πορεία μας για τον Μόλυβο διασταυρωνόμαστε και περνάμε πολύ κοντά από τα μεγάλα καράβια που πάνε ή έρχονται από τον Ελλήσποντο. Κάποια στιγμή βλέπουμε εννιά ταυτόχρονα.

Μπουνάτσαααααααααα.....

Απίστευτη παγκόσμια μπουνάτσα ταξιδεύοντας για Μόλυβο, δεν φυσάει απολύτως τίποτα.

Ενας ψαράς ψαρεύει έξω από τον Αη Στράτη μέσα στο όμορφο βαρκάκι του.

Αποχαιρετισμός του Αη Στράτη

Πρωινό ξύπνημα, ντύσιμο, πλύσιμο, λύσιμο και σαλπάρουμε από τον Αη Στράτη. Ο ήλιος μόλις που έχει σκάσει μύτη και ρίχνει τις αχτίνες που στο λιμανάκι.

Ξεκινάμε για Μόλυβο.

H αστακομακαρονάδα του Αη Στράτη

Ο Βασίλης είπε ότι είχε πολύ αστακό και λίγα μακαρόνια.

- Όχι ήταν εκπληκτική, λέει η Βιβή. Το κατάλαβαν και αυτοί και την ακρίβυναν.

Παρόλα αυτά, το "ακριβό¨ είναι στο 1/2 της τιμής που θα πλήρωνες στην Θεσσαλονίκη.

Το να αρχίσεις να μιλάς για τον Αη Στράτη ξεκινώντας από την αστακομακαρονάδα που φάγαμε, αδικεί το νησί και την ιστορία του αλλά τέλος πάντων είναι η πρώτη δική μας απολαυστική γαστριμαργική εμπειρία.

Ο Αη Στράτης είναι ένα μέρος ήσυχο, γραφικό, ανεπιτήδευτο. Τον αγαπάμε για αυτό που ήταν και για αυτό που είναι και χαιρόμαστε πολύ που είμαστε εδώ.

Μόλις φτάσαμε ένας παππούς εντυπωσιάστηκε από το όνομα του σκάφους:

- Αλισάχνη, ξέρετε τι θα πει, ξέρετε τι είναι; Ρώτησε ο παππούς.
- Είναι ο αφρός της θάλασσας, το αλάτι που στεγνώνει πάνω στα βράχια.
- Και που το ξέρετε αυτό; Αυτή είναι δική μας λέξη, είπε ο παππούς έκπληκτος.
-Είναι παλιά λέξη, την χρησιμοποιούσε ο Όμηρος.
-Εμάς μας την έλεγε ο δάσκαλος. Πήγατε στην θάλασσα βρε; Για να δω μας έλεγε και μας έγλειφε τα χέρια. Αφου έχετε "αλιτσάχνη" πάνω σας βρε, άρα κάνατε μπάνιο.

Αργότερα συζητώντας για αυτό, η Νίκη είπε:

-Βρήκαμε το μέρος που ξέρουν τι σημαίνει αλισάχνη. Μήπως πρέπει να μείνουμε για πάντα εδώ;

Το σκεφτόμαστε σοβαρα.

Ηλιοβασίλεμα στο Πόρτο Κουφό

Ουφ περάσαμε

Θα χτυπήσουμε !!!

Περνάμε την Ποτίδαια

Τώρα όμως φύγαμε!!! (επιτέλους)

Αναχώρηση 9.45 από την Καλαμαριά, αυτή την στιγμή 3.5 μίλια πριν από την Επανομή. Περισσότερα το μεσημέρι στην Ποτίδαια.

Δεν φύγαμε ...

Εγώ φταίω. Το life raft δεν είχε περάσει επιθεώρηση φέτος, εγώ νόμιζα ότι η επιθεώρηση ήταν κάθε δύο χρόνια, το λιμενικό νόμιζε ότι η επιθεώρηση ήταν κάθε χρόνο, επικράτησε η δική τους γνώμη τελικά και δεν μας έδωσαν απόλπου.

Με τον Βασίλη να τρέχουμε στον Πιαστόπουλο και να τηλεφωνούμε στα μαγαζιά με ναυτιλιακά για να βρούμε καινούργιο και επιθεωρημένο.

Τελικά βρήκαμε ένα καινούργιο και επιθεωρημένο και το περιμένουμε αύριο.

Η τιμωρία μου είναι να δω ένα Τούρκικο έργο.

Kiss the Cook

Οι μάγειρες είναι κάτι σαν τα βατράχια. Αν τους φιλήσεις μπορεί να γίνουν πρίγκιπες. Καμμιά φορά και καπετάνιοι.

Απόδειξη ότι στο οργανόγραμμα της Αλισάχνης οι θέσεις του καπετάνιου και του μάγειρα εξυπηρετούνται από το ίδιο άτομο.

Για να φτιαχτεί το οργανόγραμμα αυτό προσλάβαμε μια εταιρεία συμβούλων. Ήρθανε μετά από λίγο καιρό με ένα οργανόγραμμα που προέβλεπε 40 άτομα πλήρωμα!

- Παιδιά θα βουλιάξουμε, το σκάφος δεν χωράει τόσα άτομα, είπαμε έντρομοι.
- Κανένα πρόβλημα, θα απολύσσουμε το 90% και θα συμπτύξουμε τις θέσεις, απάντησαν.

Κατόπιν αυτού οι αρμοδιότητες στο σκάφος κατανέμονται ως εξής:

1. Λάκης: Μάγειρας, καπετάνιος, Α' μηχανικός, ψαράς Γ' (δεν πιάνει τίποτα), κιθάρα (μόνο ζεμπέκικα).
2. Νίκη: Καμαρώτος, ψαράς Α' (πιάνει μεγάλα ψάρια), δύτης, βατσιμάνης, εξερευνητής, φωτογράφος, ζωγράφος.
3. Βασίλης: Υποπλοίαρχος, οικονομική διαχείριση, ψαράς Β' (πιάνει μόνο μικρά ψάρια), τρίμερ, μαέστρος, κιθάρα, φλάουτο, φωνή τενόρος
4. Βιβή: Φωνή σοπράνο, καθαριστής ψαριών, ξεναγός, ενδυματολόγος, πυρασφάλεια, υπεύθυνη μηχανογράφησης.

Αμάν πια να φύγουμε ...

Ετοιμασίες, ετοιμασίες τόσο καιρό ετοιμαζόμαστε αμάν πια να φύγουμε.

Κυριακή βράδυ η ημερομηνία αναχώρησης, μόλις κάνει να πέσει η μπουκαδούρα. Ο καιρός φαίνεται να είναι καλός τότε: