Σήμερα επίσκεψη στην Αγιάσο. Η Αγιάσος ένα πράγμα ανάμικτο. Να παλεύει ανάμεσα σε αυτό που εμείς την θυμόμαστε να είναι, σε αυτό που προσπαθεί να μας κάνει την χάρη να είναι, σε αυτό που πράγματι είναι.
Μαγαζιά, μαγαζάκια και άλλα μαγαζιά που να πουλάνε εικόνες αγίων και άλλα διάφορα θρησκευτικά γκατζετάκια. Μαγαζιά και μαγαζάκια που να πουλάνε "παραδοσιακά" κεραμικά. Τοπικά μέλια, μαρμελάδες, γλυκά κουταλιού, τυριά, ούζα και ότι βάλει ο νους σου. Μαγαζιά, μαγαζιά, μαγαζιά.
Η εκκλησία να δέχεται προσκυνητές, να αποτελεί την θρησκευτική ατραξιόν του τόπου. Ένα καφενείο δείχνει να αντιστέκεται με την αυθεντική παχιά σκιά που προσφέρει και τον καφέ του που είναι λέει ψημένος στην χόβολη. Καθόμαστε, παραγγέλνουμε δυο καφέδες. Σε λίγο φτάνουνε οι καφέδες μαζί με τρία αχλάδια, νοστιμότατα.
-Σας άρεσαν τα αχλάδια; Είναι βιολογικά, μας λέει ο καφετζής.
Α ρε μάστορα μας το χάλασες σκέφτομαι. Τα αχλάδια σου που τόσα χρόνια άντεξαν και διατήρησαν την αυθεντικότητά τους, τώρα παραδόθηκαν και αυτά. Έγιναν "βιολογικά", δηλαδή απέκτησαν την δική μας νέα μοντέρνα ταμπέλα που τους αρμόζει. Καταστροφή, πάνε και τα αχλάδια, πάει και το καφενείο, πάει και η σκιά.
Τα αχλάδια πάνε, δεν ξέρω ον έμεινε και τίποτα άλλο, έτσι κι αλλιώς η Αγιάσος είναι ένα δημιούργημα, ένα τερατούργημα, της δικής μας αντίληψης του τι είναι παράδοση, παραδοσιακό, λαϊκό, γνήσιο, τοπικό. Ότι εμείς ζητήσαμε, οι άνθρωποι της Αγιάσου μας το δώσανε. Και φτιάξανε πολλά μαγαζιά για να μας το πουλήσουν. Και ζήσανε καλά και μεις καλύτερα. Και η παράδοση επέζησε, και η Αγιάσος αν ποτέ υπήρξε αυτή η Αγιάσος που θυμάμαι πριν είκοσι πέντε χρόνια, αυτοκτόνησε.
Νοιώθω ενοχές. Πριν είκοσι πέντε χρόνια κάποιο κεραμικό, κάποιο βάζο θα αγόρασα, κάποιον καφέ θα ήπια, κάπου θα συνέβαλα και εγώ σε αυτό το έγκλημα. Το ορκίζομαι δεν θα το ξανακάνω.
Μισώ την παράδοση, οτιδήποτε το "παραδοσιακό". Είναι σίγουρο ότι αυτού του είδους την "παράδοση" την δημιουργεί η δική μας διεστραμμένη αντίληψη για το παρελθόν.
Η δε αρχή της απροσδιοριστίας του Heisenberg βρίσκει πλήρη εφαρμογή εδώ. Τίποτα δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε χωρίς να το αλλάξουμε. Παράδοση υπάρχει μόνο στο εδώ και στο τώρα, στον ενεστώτα χρόνο του γίγνεσθαι. Πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι το παρελθόν κάποτε υπήρξε αλλά τώρα δεν υπάρχει.
Σκηνή στην τηλεόραση: Ένας νεαρός Συριανός μάγειρας ταβερνιάρης μαγειρεύει μπροστά στην κάμερα μια σπεσιαλιτέ της ταβέρνας του. Εντυπωσιασμένη η νεαρή παρουσιάστρια τον ρωτάει:
-Αχ, και είναι παραδοσιακή συνταγή αυτή;
-Όχι, αλλά σε είκοσι χρόνια θα είναι, απαντάει αυτός γεμάτος αυθάδεια.
Εγώ είμαι με τον ταβερνιάρη.
Μαγαζιά, μαγαζάκια και άλλα μαγαζιά που να πουλάνε εικόνες αγίων και άλλα διάφορα θρησκευτικά γκατζετάκια. Μαγαζιά και μαγαζάκια που να πουλάνε "παραδοσιακά" κεραμικά. Τοπικά μέλια, μαρμελάδες, γλυκά κουταλιού, τυριά, ούζα και ότι βάλει ο νους σου. Μαγαζιά, μαγαζιά, μαγαζιά.
Η εκκλησία να δέχεται προσκυνητές, να αποτελεί την θρησκευτική ατραξιόν του τόπου. Ένα καφενείο δείχνει να αντιστέκεται με την αυθεντική παχιά σκιά που προσφέρει και τον καφέ του που είναι λέει ψημένος στην χόβολη. Καθόμαστε, παραγγέλνουμε δυο καφέδες. Σε λίγο φτάνουνε οι καφέδες μαζί με τρία αχλάδια, νοστιμότατα.
-Σας άρεσαν τα αχλάδια; Είναι βιολογικά, μας λέει ο καφετζής.
Α ρε μάστορα μας το χάλασες σκέφτομαι. Τα αχλάδια σου που τόσα χρόνια άντεξαν και διατήρησαν την αυθεντικότητά τους, τώρα παραδόθηκαν και αυτά. Έγιναν "βιολογικά", δηλαδή απέκτησαν την δική μας νέα μοντέρνα ταμπέλα που τους αρμόζει. Καταστροφή, πάνε και τα αχλάδια, πάει και το καφενείο, πάει και η σκιά.
Τα αχλάδια πάνε, δεν ξέρω ον έμεινε και τίποτα άλλο, έτσι κι αλλιώς η Αγιάσος είναι ένα δημιούργημα, ένα τερατούργημα, της δικής μας αντίληψης του τι είναι παράδοση, παραδοσιακό, λαϊκό, γνήσιο, τοπικό. Ότι εμείς ζητήσαμε, οι άνθρωποι της Αγιάσου μας το δώσανε. Και φτιάξανε πολλά μαγαζιά για να μας το πουλήσουν. Και ζήσανε καλά και μεις καλύτερα. Και η παράδοση επέζησε, και η Αγιάσος αν ποτέ υπήρξε αυτή η Αγιάσος που θυμάμαι πριν είκοσι πέντε χρόνια, αυτοκτόνησε.
Νοιώθω ενοχές. Πριν είκοσι πέντε χρόνια κάποιο κεραμικό, κάποιο βάζο θα αγόρασα, κάποιον καφέ θα ήπια, κάπου θα συνέβαλα και εγώ σε αυτό το έγκλημα. Το ορκίζομαι δεν θα το ξανακάνω.
Μισώ την παράδοση, οτιδήποτε το "παραδοσιακό". Είναι σίγουρο ότι αυτού του είδους την "παράδοση" την δημιουργεί η δική μας διεστραμμένη αντίληψη για το παρελθόν.
Η δε αρχή της απροσδιοριστίας του Heisenberg βρίσκει πλήρη εφαρμογή εδώ. Τίποτα δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε χωρίς να το αλλάξουμε. Παράδοση υπάρχει μόνο στο εδώ και στο τώρα, στον ενεστώτα χρόνο του γίγνεσθαι. Πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι το παρελθόν κάποτε υπήρξε αλλά τώρα δεν υπάρχει.
Σκηνή στην τηλεόραση: Ένας νεαρός Συριανός μάγειρας ταβερνιάρης μαγειρεύει μπροστά στην κάμερα μια σπεσιαλιτέ της ταβέρνας του. Εντυπωσιασμένη η νεαρή παρουσιάστρια τον ρωτάει:
-Αχ, και είναι παραδοσιακή συνταγή αυτή;
-Όχι, αλλά σε είκοσι χρόνια θα είναι, απαντάει αυτός γεμάτος αυθάδεια.
Εγώ είμαι με τον ταβερνιάρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου