Χαλκίδα - Ωραιοί - Σκόπελος

Το προηγούμενο βράδυ η Πέπη δεν κοιμήθηκε. Κάτι ένας πόνος και ένα πρόβλημα υγείας, κάτι ο φόβος της μην χειροτερέψει, την αφήνουν να μετράει όλη την νύχτα τα αστέρια τυλιγμένη με μια κουβέρτα στο κόκπιτ. Το πρωί καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορεί να συνεχίσει μαζί μας. Δεν είναι λογικό να ταξιδέψει μόνη της και η Νίκη αναλαμβάνει να την συνοδέψει στην Θεσσαλονίκη. Το μεσημέρι φεύγουν με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ.

Μαζί με το Χάρη περιμένουμε να ανοίξει η γέφυρα, που τελικά ανοίγει γύρω στις 1.00 το βράδυ. Περνάμε.

Στην βόρεια πλευρά του καναλιού, μετά την γέφυρα, δεν έχει καλό μέρος να δέσουμε. Όπως είχαμε προσχεδιάσει πάμε στην Νέα Αρτάκη. Σκοτεινοί όγκοι στην στεριά μας φαίνονται σαν νησάκια, ανύπαρκτα στην πραγματικότητα. Παιδευόμαστε λίγο να βρούμε την είσοδο του λιμανιού αλλά τα καταφέρνουμε. Το λιμάνι της Νέας Αρτάκης ευρύχωρο με ελεύθερες θέσεις. Δένουμε, τρώμε ένα παγωτό, και ύπνο.

Την άλλη μέρα ξεκινάμε πρωί κατά τις 8.00 για Ωραιούς. Ο καιρός καλός μέχρι να πιούμε τον καφέ μας εν πλω. Αργότερα περνώντας δίπλα από το όρος Καντήλι αρχίζει να κατεβάζει καντήλια. Ακολουθώντας τις συμβουλές του πλοηγού κινούμαστε στην μέση του κόλπου αλλά δεν αποφεύγουμε ούτε το κύμα ούτε τον αέρα που φυσάει δυνατός μια από την αριστερή και μια από την δεξιά μπάντα του σκάφους. Το κακό κρατάει μια-δυο ώρες.

Σιγά σιγά ο καιρός στρώνει, ανοίγουμε όλα τα πανιά, σβήνουμε την μηχανή, και τρέχουμε μια πολύ ωραία πλαγιοδρομία. Περνάμε από πολύ ωραίες περιοχές που βλέπουμε από μακρυά. Λίμνη, Αρκίτσα, Λιχαδονήσια, την πευκόφυτη περιοχή μέχρι τους Ωραιούς. Το απογευματάκι κατά τις 6.30 φτάνουμε στο γνώριμο από παλιά και φιλόξενο λιμανάκι των Ωραιών.

Την άλλη μέρα ξεκινάμε με τον Χάρη για την Σκόπελο. Ταξίδι σε γνώριμα νερά, ταξίδι χαλαρό, χωρίς απρόοπτα. Φτάνουμε δένουμε γύρω στις 4.00. Ο Χάρης θα φύγει για Θεσσαλονίκη, τρέχουμε να προλάβουμε το πλοίο, το προλαβαίνει στο τσακ.

Περιμένω το επόμενο πλοίο που φέρνει πίσω την Νίκη και την Μαίρη, φρέσκο ανανεωμένο πλήρωμα.

Σύρος - Χαλκίδα

Επειδή οι μέρες περνούσαν, ο καιρός δεν έπεφτε τόσο όσο να θέλουμε όλοι να ταξιδέψουμε, και δεν μας έπαιρνε να μείνουμε στην Σϋρο άλλο, αποφασίστηκε να ταξιδέψουμε ο Χάρης και εγώ το σκάφος στην Χαλκίδα και εκεί να έρθουν να μας βρουν η Πέπη και η Νίκη.

Την Πέμπτη παραμονή την Παναγίας έδειχνε το δελτίο τα 7άρια να υποχωρούν σε 6άρι και αργότερα το βράδυ σε 5άρι. Ή τώρα ή τον Σεπτέμβριο. Ρωτάω για ένα ακόμα βοηθητικό χέρι και βρίσκω τον Javier Enrique Rincon, έναν Κολομβιανό που έχει μια φίλη Ελληνίδα και ήρθε εδώ και κάνει τον δεύτερο σε νοικιάρικα σκάφη. Ο Javier φτάνει από την Σέριφο το πρωί ξενύχτης, τον στέλνουμε να κοιμηθεί και κανονίζουμε να φύγουμε το απόγευμα κατά τις 4.00.

Στις 4.00 ο καιρός δείχνει λίγο πεσμένος και ξεκινάμε με το 6άρι κατάορτσα μέχρι το βόρειο άκρο της Σύρου. Τρώμε κύματα στην μούρη και βάζουμε νιτσεράδες. Η Νίκη με την Πέπη μας βλέπουνε να φεύγουμε από ψηλά από τον Άγιο Δημήτριο και τραβάνε αυτό το βιντεάκι.

Αργότερα ποδίζουμε λιγάκι, ανοίγουμε κι άλλα πανιά και τρέχουμε γρήγορα μέχρι την Γυάρο. Εκεί κάπου κατά την Γυάρο δύει ο ήλιος και πέφτει ο αέρας και το κύμα. Διασχίζουμε το Κάβο Ντόρο με ήσυχη θάλασσα, έχουμε μόνο τον νου μας στην πυκνή κυκλοφορία που υπάρχει από επιβατικά και φορτηγά καράβια.

Μετά το Κάβο Ντόρο χαλαρώνουμε, βάρδιες για λίγο ύπνο εκ περιτροπής. Όσο ανεβαίνουμε προς τα πάνω ο Ευβοϊκός μετατρέπεται σε λίμνη. Το ξημέρωμα μας βρίσκει λίγο έξω από την Χαλκίδα. Κάνουμε μερικά ζικ-ζακ ανάμεσα σε φανάρια, σπίθες, νησάκια και νάμαστε φτάνουμε και δένουμε στην μαρίνα μπροστά στον ιστιοπλοϊκό όμιλο.

Τρέχουμε στο λιμεναρχείο γρήγορα για να δούμε πότε μπορούμε να περάσουμε την γέφυρα. Απογοήτευση. Η γέφυρα δεν θα ανοίξει απόψε το βράδυ, της Παναγίας και την Μεγάλη Παρασκευή δεν ανοίγει μας λένε. Φτου.

Διώχνουμε τον Javier να πάει στο καλό, και γυρνάμε στο σκάφος. Εγώ, άυπνος όλο το βράδυ, την πέφτω και ξεραίνομαι για δυο ώρες. Ο Χάρης πλένει και τακτοποιεί το σύμπαν όλο, ένα βαζάκι κακάο που άνοιξε έκανε τα ράφια της κουζίνας τούρτα σοκολατίνα. Μετά μαζί βάζουμε μπουγάδα και βγάζουμε την αλμύρα από τα ρούχα μας και από εμάς τους ίδιους. Πάμε στον σιδηροδρομικό σταθμό να υποδεχτούμε τις γυναίκες.

Ο αποκλεισμός στη Σύρο

Γράφει η Νίκη:

Και μετά ήλθε ο αποκλεισμός της Σύρου. Βοριάδες και λοιποί αέρηδες βορειοδυτικοί και βορειοανατολικοί μας "υποχρέωσαν" να παραμείνουμε στη Σύρο. Όπου για αποζημίωση τρέχαμε από εκδήλωση σε εκδήλωση, από έκθεση σε συναυλία και από συναυλία σε θεατρική παράσταση,και στα διαλείμματα παίζαμε κιθάρα και τραγουδούσαμε τα τραγούδια που δεν ξέραμε, μέχρι που η Ειρήνη και η Αναστασία αγόρασαν βιβλιαράκια με τραγούδια και τότε σταματήσαμε να τραγουδάμε... Η Σύρος το καλοκαίρι βρίθει από πολιτιστικά, κόσμο και αυτοκίνητα και φυσικά από κυκλοφοριακό κομφούζιο. Που είναι το νησάκι που ήξερα;
...
Εγώ φυσικά λέω στην Νίκη ότι δεν πιστεύω ότι όλο αυτό δεν είναι φτιαχτό, ότι δεν έχει βάλει η ίδια τα φυσερά των αέρηδων να δουλεύουν στο φουλ για να με κρατήσουν στην Σύρο. Νοιώθω ότι παίρνουν εκδίκηση, και η Νίκη και το νησί το ίδιο, για όσες φορές δεν ήρθα και για όσες φορές ήρθα και δεν έμεινα αρκετά. Της λέω ότι είναι η μάγισσα Κίρκη που με τα μαγικά της προσπαθεί να με κρατήσει στο νησί της, μακρυά από την γυναίκα μου, μα εγώ είμαι η γυναίκα σου χαζέ μου λέει και εκεί μπερδεύομαι, είχε άραγε η Κίρκη άντρα, τί υπέφερε άραγε ο δυστυχής;
...

Angelique Ionatos - Katerina Fotinaki

Χθες το βράδυ στον Απόλλωνα. Μαγεία. Τίποτα άλλο.

Έρωτας και ευθανασία

Την Καλλιόπη Βέττα την είχα ακούσει παλιότερα μόνο από CD και την προσπέρασα μάλλον αδιάφορα. Τίποτα δεν με είχε προειδοποιήσει για την εμπειρία που θα είχα χθες στο θέατρο Απόλλων παρακολουθώντας την μουσική παράσταση "Έρωτας και αθανασία".

Φωνή θεϊκή, καλλιεργημένη, τεχνικά άψογη, ταυτόχρονα όμως ζεστή και εκφραστική που μας πήρε και μας ταξίδεψε σε ύψη ατελείωτα, στο πεντάγραμμο και στην απόλαυση. Ειδικά εκεί που ξέφυγε από τις ερμηνείες τραγουδιών που όλος ο κόσμος τραγουδάει, εκεί που τραγούδησε κομμάτια δύσκολα όπως το "Spente le Stelle" της Emma Chaplin, εκεί η Καλλιόπη απογείωσε όλο το θέατρο που όρθιο την χειροκροτούσε.

Η ιστορία είχε όμως και τον κακό της λύκο που τον λέγανε Μάνια Παπαδημητρίου. Αν δεν ήταν υπεύθυνη για τα αυτήν την απίστευτα ενοχλητική σαχλαμάρα και μπουρδολογία, τα κείμενα δηλαδή που έμπαιναν ενδιάμεσα στα τραγούδια, αν ήταν απλή ερμηνεύτρια αυτού του πράγματος, θα την συγχωρούσα. Με εκνεύρισε όμως σε τέτοιο απίστευτο βαθμό που έκανε την παράσταση να είναι για μένα ένα σκωτσέζικο ντουζ. Ειδικά στην αρχή της παράστασης, εκεί όπου η ανοησία του κειμένου έσπαγε καρύδια και εκεί όπου έπαιζε ένα ανεγκέφαλο play-back κονσέρβα, εκεί ένοιωσα την ανάγκη να ψάξω για την έξοδο κινδύνου.

Ο καλός μας άγγελος, η Καλλιόπη Βέττα, έδειξε να νικάει στο τέλος τις δυνάμεις του σκότους. Όχι τελειωτικά, όχι οριστικά, αλλά τι να κάνουμε, σε αυτή την ζωή όλα πρέπει να τα υποφέρουμε.

Εκδρομή στη Δήλο

Οι αέρηδες πέφτουν σήμερα, ευκαιρία για μια εκδρομή στην Δήλο. Τον Νίκο που τυγχάνει να είναι κουτσός αυτή την εποχή φροντίζουμε να τον ξυπνήσουμε νωρίς, μάλλον αδίκως αφού δεν έχουμε φροντίσει να κάνουμε το ίδιο με την Ειρήνη που φτάνει καθυστερημένα, δικαιολογημένα όμως διότι ανέλαβε να κάνει όλες τις προμήθειες.

Λύνουμε και φεύγουμε, ο καιρός καλός, δεν φυσάει τίποτα παρόλο που το δελτίο δίνει ένα 4-5.

Στον δρόμο η Αναστασία παίζει κιθάρα και τραγουδάει τραγούδια για την θάλασσα και άλλα τραγούδια χωρίς θάλασσα, και όλοι οι υπόλοιποι τραγουδάμε και όλα είναι χάρμα.

Φτάνουμε, ρίχνουμε άγκυρα αρόδο, και το φουσκωτάκι αρχίζει τα δρομολόγια για να μας μεταφέρει στο νησί.



Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα την Δήλο. Δεν ξέρω γιατί αλλά μια εικόνα ήταν καρφωμένη στο μυαλό μου συνυφασμένη με την Δήλο: Η εικόνα μιας σαύρας να λιάζεται πάνω στην καυτή πέτρα, όπως αυτή η σαύρα της φωτογραφίας. Ίσως να ευθύνεται το τραγούδι για τα δυο φιδάκια που ερωτεύονται, αλλά εκείνο μιλούσε για φιδάκια όχι για σαύρες. Κάπου βρήκα ότι αυτό το είδος σαύρας ονομάζεται Agama Stellio ή κροκοδειλόσαυρα, θα μπορούσε να λέγεται και κροκο(Δηλο)σαυρα. Εσείς μπορείτε να την φωνάζετε σκέτο "Stellio" ή ελληνιστί "Στέλιο", άκους εκεί σαύρα που να την λένε Στέλιο, τέλος πάντων αρκετά με τις σαύρες.



Μια αρχαία πολιτεία απλώνεται μπροστά μας, με τα δρομάκια, τις πλατείες, τα μαγαζιά, τα σπίτια, τα θέατρα, τους ναούς, με τα όλα της. Εντυπωσιακή σε έκταση. Το 90 π.Χ. λέει ότι κατοικούσαν εδώ κάπου 30.000 άνθρωποι! Κάποιος Ρωμαίος αυτοκράτορας έδωσε ατέλεια στο λιμάνι της Δήλου και το νησί έγινε ένας φορολογικός παράδεισος, κάτι σαν ένα Λιχνεστάϊν της εποχής εκείνης. Επειδή από τα χρόνια τα παλιά ακόμα, ο πλούτος και η πίστη, η γκλαμουριά και η ευσέβεια, πάνε μαζί σαν αλληλοσυμπληρούμενα ζεύγη, ήρθε και έδεσε το πράμα. Η ιερότητα του χώρου προστάτευε τον πλούτο και ο πλούτος την ιερότητα και όλοι ήταν ευχαριστημένοι, και οι πλούσιοι και οι ιερείς. Μέχρι που ένας άξεστος και ασεβής πόντιος, ο Μιθριδάτης ο τελευταίος βασιλιάς των ποντίων, που δεν καταλάβαινε πολλά από ιερότητες και τέτοια, τους ρήμαξε το 88 π.Χ.

Αυτή την στιγμή καταλαβαίνω τι με συνδέει με την Δήλο. Ίσως αυτός ο δικός μου, ο τεμέτερον ο βασιλέας, ο Μιθριδάτης νέπε, να είχε στον μυαλό του αυτή την κροκοΔηλόσαυρα Agama Stellio (τον Στέλιο ντε) ο άνθρωπος, να καθάρισε τον τόπο από όλους αυτούς τους φοροφυγάδες για να μπορεί να προκόψει το είδος ελεύθερα. Ο πρώτος οικολόγος ήταν πόντιος, αποδεδειγμένα.



Αυτά και πολλά άλλα σχετικά με την ιστορία της Δήλου μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ, για να μην τα ξαναλέμε.

Το νησί έχει και ένα μουσείο που έχει ωραία εκθέματα, δίνει όμως την εντύπωση ότι είναι παρατημένο και παραμελημένο. Δυστυχώς οι Γάλλοι που κάνανε τις ανασκαφές εδώ δεν φρόντισαν να πάρουνε μαζί τους πολλά εκθέματα ώστε εμείς να τα διεκδικούμε και να υποχρεωθούμε να φτιάξουμε και ένα μουσείο της προκοπής για να τα βάλουμε όταν και εάν αυτά έρθουν πίσω. Πολύ κρίμα.

Ευτυχώς όταν κτίστηκε η Παναγία της Τήνου το 1828, ήρθαν και πήραν τα μάρμαρα από εδώ και έτσι δεν πρόλαβαν να μας τα πάρουν ούτε οι Γάλλοι αλλά ούτε και οι Άγγλοι. Αυτά τα μάρμαρα χρησίμευσαν για έναν ακόμα ιερό σκοπό στην ζωή τους οπότε ουδέν πρόβλημα.


...

Η επιστροφή ήταν το ίδιο χαρούμενη με τον πηγαιμό. Η Ειρήνη απολάμβανε τόσο πολύ το ταξίδι ώστε δεν χαλάλιζε χρόνο για να τραγουδήσει. Η Αναστασία στην αρχή τραγουδούσε αλλά στο τέλος σταμάτησε για να απολαύσει το ταξίδι και αυτή απερίσπαστη. Η Μαίρη πήρε το τιμόνι και το φχαριστήθηκε γιατί εκεί γύρω δεν ήταν κανείς για να την γράψει. Η Νίκη ανακάλεσε ότι δύναμη είχε αποταμιεύσει από διαλογισμούς και μαθήματα γιόγκα 10 χρόνων και ανεβοκατέβαζε τα πανιά σαν παιχνιδάκι. Ο Νίκος έκανε μυοχαλαρωτικές ασκήσεις στο πονεμένο πόδι του. Έκανε και λίγο ζέστη αλλά το κυματάκι που ερχότανε πάνω από την πλώρη μας έλουζε και μας δρόσιζε τόσο ώστε να βάλουμε ότι νιτσεράδα είχαμε και δεν είχαμε. Δυστυχώς η υγρασία που είχε δεν μας άφησε να βγάλουμε φωτογραφίες για να δείτε και σεις πόσο ωραία είναι τα κύματα με 6άρι, τα πελαγίσια κύματα όχι τα άλλα τα ξεθυμασμένα του ιχθυοτροφείου. Πάνω στο τσακίρ κέφι αφήσαμε να μας φύγει και το φουσκωτό, είμασταν δε σε τέτοια μεγάλα κέφια που ούτε γυρίσαμε να το πάρουμε, τόσο δεν μας ένοιαξε.

...

Όλα τα ωραία πράγματα έχουν κάποτε ένα τέλος, έτσι κάποτε τελείωσε το ταξίδι της επιστροφής και κάποτε φτάσαμε στην Σύρο. Αυτό ήταν το τέλος της εκδρομής μας στην Δήλο.

Αναδρομικά

Σκαλίζοντας το συρτάρι με τις φωτογραφίες βρήκα κάποιες που θεωρώ πολύ καλές, οι οποίες όμως μέχρι τώρα δεν βρήκανε την θέση τους σε κάποια ανάρτηση. Είναι κρίμα να μην τις δείτε. Κάντε κλικ πάνω στην κάθε μια για προβολή σε μεγαλύτερο μέγεθος.


Ένα μικρό βαρκάκι έξω από τον Αη Στράτη, πρωινό ψάρεμα.


Το κάστρο του Μολύβου δείχνει να έχει πάρει φωτιά σε αυτή την νυχτερινή φωτογραφία.



Ένα ψαράδικο στο λιμάνι του Μολύβου το σούρουπο.


Το πρώτο φως της ανατολής φτιάχνει μια φλεγόμενη θάλασσα, κάπου ανάμεσα στην Τήνο και την Μύκονο.

Κατερίνα Κυπριώτη

Σήμερα επίσκεψη στο ατελιέ της ζωγράφου Κατερίνας Κυπριώτη.

Πολιτιστικά

Χθές το βράδυ εγκαίνια της αναδρομικής έκθεσης της Μαρίας Φιλοπούλου στις αποθήκες του τελωνείου στην Ερμούπολη (Πινακοθήκη κυκλάδων).

Στο τσακ προλάβαμε τον δήμαρχο που άρχισε την ομιλία του με λίγα λόγια για την δημιουργό, την ευχαρίστησε που ήρθε, λίγα λόγια για εμάς τον δήμο που είμασταν καλοί και την καλέσαμε και μετά ... μετά άρχισε να ευχαριστεί όλους τους κύριους επώνυμους που παρεβρίσκονταν στην εκδήλωση. Αναφορά του ονόματος, αναπνοή από τον κύριο δήμαρχο, τρία κλαπ-κλαπ-κλαπ σποραδικού χειροκροτήματος από το κοινό, επόμενο όνομα, αναπνοή, κλαπ-κλαπ-κλαπ, όνομα, αναπνοή, κλαπ-κλαπ-κλαπ.

Όταν τελείωσε ο δήμαρχος με τον μακρύ κατάλογο του, άρχισε η κυρία εκπρόσωπος χορηγός, και αυτή κατέληξε με τον ίδιο τρόπο ευχαριστώντας: Εκφορά ονόματος, αναπνόη, κλαπ-κλαπ-κλαπ. Μετά μιά άλλη κυρία, που αυτή δεν θυμάμαι τι ήτανε, κριτικός τέχνης νομίζω, κάτι είπε και αυτή εγώ δεν πρόσεχα, αλλά και αυτή κατέληξε με την γνωστή άσκηση. Όνομα, αναπνοή, κλαπ-κλαπ-κλαπ.

Κάπου ανάμεσα ο δήμαρχος γεμάτος αγωνία παρεμβλήθηκε ξανά, για να ευχαριστήσει και ένα ακόμα κομάτι από κάποιους, που είτε είχανε έρθει καθυστερημένοι αλλά τους είχαμε συγχωρέσει εμείς, είτε τους ξεχάσαμε να τους αναφέρουμε στην αρχή αλλά μας είχανε συγχωρέσει αυτοί. Όνομα, αναπνοή, κλαπ-κλαπ-κλαπ.

Γενικώς μεγάλη αγωνία να αναφερθούν όλα τα ονόματα όλων των σημαντικών ανθρώπων ώστε να εισπράξει καθείς τα τρία κλαπ που εδικαιούτο, ώστε να μην ξυνίσει η μούρη του, ώστε να μας κάνει την τιμή να μας έρθει και του χρόνου, ώστε να παρασύρει η παρουσία του και ένα αδιευκρίνιστο αριθμό από κοινούς θνητούς, ώστε να διατηρηθεί και επαυξηθεί το κύρος των εκδηλώσεων, ώστε, ώστε. Όλα τα ώστε κατανοητά και θεμιτά.

Στο τέλος λίγα λόγια από την ζωγράφο, που δεν άκουσα τι είπε, αλλά και αυτή όσο συμπαθής και αν ήταν δεν μπόρεσε να αποφύγει το φινάλε με τα ονόματα, τις αναπνοές, και τα κλαπ-κλαπ-κλαπ.

Τέλος των ομιλιών. Οι εισπράξαντες τα κλαπ-κλαπ-κλαπ, οι κλαπακωμένοι ας τους πούμε, με τα τρία κλαπ τους ο καθένας καρφιτσωμένα στο στήθος σαν παράσημα, τελείως μα τελείως δημοκρατικά περιφέρονται ανάμεσα σε όλους εμάς τους ακλαπάκωτους χαζολογόντας. Είχε και μπουφέ, το άσπρο κρασί τελείωσε πρώτο, τα σαντουιτσάκια ήταν φρέσκα και ωραία, τα πιροσκί λίγο ξερά.

Μερικοί είχανε το χρόνο να ρίξουν μια κλεφτή ματιά στα έργα, οι περισσότεροι δείχναν να το αποφεύγουν, ίσως να σκεφτότανε τι θα σκεφτούν οι άλλοι, μα καλά δεν τα έχεις δει, είναι παλιά αυτά, εγώ τα έχω δει, γιατί ήρθες τότε ρε για να δούμε εσένα;

Εγώ ευτυχώς δεν είχα δει τίποτα από τα έργα και πολύ το χάρηκα που τα είδα για πρώτη φορά, και γύρισα όλη την έκθεση και τα είδα ένα προς ένα, όσο πιο ξενδιάντροπα μπορούσα.



Το έργο της Μαρίας Φιλοπούλου αντιστάθηκε με θαυμαστό τρόπο σε όλες τις επιθέσεις της εφημεροασημαντότητας που δέχτηκε. Λαμπρό φωτεινό, καθάριο, ρωμαλέο και υδάτινο έστεκε πάνω από όλους εμάς τους μικρομέγαλους ανωνυμοεπώνυμους, μας έβγαζε την γλώσσα και μας χλεύαζε. Ήξερε βέβαια το προφανές, ότι και να είχε λεχθεί είχε πολλή μικρότερη σημασία από το έργο το ίδιο. Το έργο σίγουρα το ήξερε.

Όταν αργά το βράδυ κατάφερε να μας ξεφορτωθεί, όταν σκόρπισε ο συμφερτός, όταν έσβησαν τα φώτα της έκθεσης, έμεινε εκεί μόνο του στις παλιές αποθήκες του τελωνείου να τις φωτίζει με το ασπρογάλαζο φως του.

Το θέατρο που ερωτεύτηκα

Χθες το βράδυ παρακολουθήσαμε την παράσταση του Απόλλωνα "Που είναι ο Τάσος που ερωτεύτηκα".

Η παράσταση έβγαλε κέφι, ζωντάνια, γέλιο. Μας διασκέδασε και μας ψυχαγώγησε. Καλό θέατρο από "ερασιτέχνες" συντελεστές, ναι το ερασιτέχνες σε εισαγωγικά γιατί η ποιότητα της παράστασης μπορούσε άνετα να συγκριθεί και να κερδίσει άνετα πολλές άλλες "επαγγελματικές" παραστάσεις.

Τα παιδιά του Απόλλωνα θα έπρεπε να παρακολουθήσουν περισσότερες παραστάσεις από τις "μεγάλες" σκηνές. Όχι για να μάθουν κάτι από αυτές (και αυτό θεμιτό), αλλά κυρίως για να εκτιμήσουν τα αποτελέσματα της δουλειάς τους, να εκτιμήσουν το επίπεδο που έχουν κατακτήσει.

Κάποιες πληροφορίες για τον Θεατρικό Πολιτιστικό Όμιλο Σύρου Απόλλων μπορείτε να βρείτε εδώ.

Κάποια πράγματα για το ομώνυμο θέατρο της Ερμούπολης όπου ο θεατρικός όμιλος Απόλλων δίνει τις παραστάσεις μπορείτε να δείτε εδώ.