Λύνουμε και φεύγουμε, ο καιρός καλός, δεν φυσάει τίποτα παρόλο που το δελτίο δίνει ένα 4-5.
Φτάνουμε, ρίχνουμε άγκυρα αρόδο, και το φουσκωτάκι αρχίζει τα δρομολόγια για να μας μεταφέρει στο νησί.
Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα την Δήλο. Δεν ξέρω γιατί αλλά μια εικόνα ήταν καρφωμένη στο μυαλό μου συνυφασμένη με την Δήλο: Η εικόνα μιας σαύρας να λιάζεται πάνω στην καυτή πέτρα, όπως αυτή η σαύρα της φωτογραφίας. Ίσως να ευθύνεται το τραγούδι για τα δυο φιδάκια που ερωτεύονται, αλλά εκείνο μιλούσε για φιδάκια όχι για σαύρες. Κάπου βρήκα ότι αυτό το είδος σαύρας ονομάζεται Agama Stellio ή κροκοδειλόσαυρα, θα μπορούσε να λέγεται και κροκο(Δηλο)σαυρα. Εσείς μπορείτε να την φωνάζετε σκέτο "Stellio" ή ελληνιστί "Στέλιο", άκους εκεί σαύρα που να την λένε Στέλιο, τέλος πάντων αρκετά με τις σαύρες.
Μια αρχαία πολιτεία απλώνεται μπροστά μας, με τα δρομάκια, τις πλατείες, τα μαγαζιά, τα σπίτια, τα θέατρα, τους ναούς, με τα όλα της. Εντυπωσιακή σε έκταση. Το 90 π.Χ. λέει ότι κατοικούσαν εδώ κάπου 30.000 άνθρωποι! Κάποιος Ρωμαίος αυτοκράτορας έδωσε ατέλεια στο λιμάνι της Δήλου και το νησί έγινε ένας φορολογικός παράδεισος, κάτι σαν ένα Λιχνεστάϊν της εποχής εκείνης. Επειδή από τα χρόνια τα παλιά ακόμα, ο πλούτος και η πίστη, η γκλαμουριά και η ευσέβεια, πάνε μαζί σαν αλληλοσυμπληρούμενα ζεύγη, ήρθε και έδεσε το πράμα. Η ιερότητα του χώρου προστάτευε τον πλούτο και ο πλούτος την ιερότητα και όλοι ήταν ευχαριστημένοι, και οι πλούσιοι και οι ιερείς. Μέχρι που ένας άξεστος και ασεβής πόντιος, ο Μιθριδάτης ο τελευταίος βασιλιάς των ποντίων, που δεν καταλάβαινε πολλά από ιερότητες και τέτοια, τους ρήμαξε το 88 π.Χ.
Αυτή την στιγμή καταλαβαίνω τι με συνδέει με την Δήλο. Ίσως αυτός ο δικός μου, ο τεμέτερον ο βασιλέας, ο Μιθριδάτης νέπε, να είχε στον μυαλό του αυτή την κροκοΔηλόσαυρα Agama Stellio (τον Στέλιο ντε) ο άνθρωπος, να καθάρισε τον τόπο από όλους αυτούς τους φοροφυγάδες για να μπορεί να προκόψει το είδος ελεύθερα. Ο πρώτος οικολόγος ήταν πόντιος, αποδεδειγμένα.
Αυτά και πολλά άλλα σχετικά με την ιστορία της Δήλου μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ, για να μην τα ξαναλέμε.
Το νησί έχει και ένα μουσείο που έχει ωραία εκθέματα, δίνει όμως την εντύπωση ότι είναι παρατημένο και παραμελημένο. Δυστυχώς οι Γάλλοι που κάνανε τις ανασκαφές εδώ δεν φρόντισαν να πάρουνε μαζί τους πολλά εκθέματα ώστε εμείς να τα διεκδικούμε και να υποχρεωθούμε να φτιάξουμε και ένα μουσείο της προκοπής για να τα βάλουμε όταν και εάν αυτά έρθουν πίσω. Πολύ κρίμα.
Ευτυχώς όταν κτίστηκε η Παναγία της Τήνου το 1828, ήρθαν και πήραν τα μάρμαρα από εδώ και έτσι δεν πρόλαβαν να μας τα πάρουν ούτε οι Γάλλοι αλλά ούτε και οι Άγγλοι. Αυτά τα μάρμαρα χρησίμευσαν για έναν ακόμα ιερό σκοπό στην ζωή τους οπότε ουδέν πρόβλημα.
...
Η επιστροφή ήταν το ίδιο χαρούμενη με τον πηγαιμό. Η Ειρήνη απολάμβανε τόσο πολύ το ταξίδι ώστε δεν χαλάλιζε χρόνο για να τραγουδήσει. Η Αναστασία στην αρχή τραγουδούσε αλλά στο τέλος σταμάτησε για να απολαύσει το ταξίδι και αυτή απερίσπαστη. Η Μαίρη πήρε το τιμόνι και το φχαριστήθηκε γιατί εκεί γύρω δεν ήταν κανείς για να την γράψει. Η Νίκη ανακάλεσε ότι δύναμη είχε αποταμιεύσει από διαλογισμούς και μαθήματα γιόγκα 10 χρόνων και ανεβοκατέβαζε τα πανιά σαν παιχνιδάκι. Ο Νίκος έκανε μυοχαλαρωτικές ασκήσεις στο πονεμένο πόδι του. Έκανε και λίγο ζέστη αλλά το κυματάκι που ερχότανε πάνω από την πλώρη μας έλουζε και μας δρόσιζε τόσο ώστε να βάλουμε ότι νιτσεράδα είχαμε και δεν είχαμε. Δυστυχώς η υγρασία που είχε δεν μας άφησε να βγάλουμε φωτογραφίες για να δείτε και σεις πόσο ωραία είναι τα κύματα με 6άρι, τα πελαγίσια κύματα όχι τα άλλα τα ξεθυμασμένα του ιχθυοτροφείου. Πάνω στο τσακίρ κέφι αφήσαμε να μας φύγει και το φουσκωτό, είμασταν δε σε τέτοια μεγάλα κέφια που ούτε γυρίσαμε να το πάρουμε, τόσο δεν μας ένοιαξε.
...
Όλα τα ωραία πράγματα έχουν κάποτε ένα τέλος, έτσι κάποτε τελείωσε το ταξίδι της επιστροφής και κάποτε φτάσαμε στην Σύρο. Αυτό ήταν το τέλος της εκδρομής μας στην Δήλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου