Την Καλλιόπη Βέττα την είχα ακούσει παλιότερα μόνο από CD και την προσπέρασα μάλλον αδιάφορα. Τίποτα δεν με είχε προειδοποιήσει για την εμπειρία που θα είχα χθες στο θέατρο Απόλλων παρακολουθώντας την μουσική παράσταση "Έρωτας και αθανασία".
Φωνή θεϊκή, καλλιεργημένη, τεχνικά άψογη, ταυτόχρονα όμως ζεστή και εκφραστική που μας πήρε και μας ταξίδεψε σε ύψη ατελείωτα, στο πεντάγραμμο και στην απόλαυση. Ειδικά εκεί που ξέφυγε από τις ερμηνείες τραγουδιών που όλος ο κόσμος τραγουδάει, εκεί που τραγούδησε κομμάτια δύσκολα όπως το "Spente le Stelle" της Emma Chaplin, εκεί η Καλλιόπη απογείωσε όλο το θέατρο που όρθιο την χειροκροτούσε.
Η ιστορία είχε όμως και τον κακό της λύκο που τον λέγανε Μάνια Παπαδημητρίου. Αν δεν ήταν υπεύθυνη για τα αυτήν την απίστευτα ενοχλητική σαχλαμάρα και μπουρδολογία, τα κείμενα δηλαδή που έμπαιναν ενδιάμεσα στα τραγούδια, αν ήταν απλή ερμηνεύτρια αυτού του πράγματος, θα την συγχωρούσα. Με εκνεύρισε όμως σε τέτοιο απίστευτο βαθμό που έκανε την παράσταση να είναι για μένα ένα σκωτσέζικο ντουζ. Ειδικά στην αρχή της παράστασης, εκεί όπου η ανοησία του κειμένου έσπαγε καρύδια και εκεί όπου έπαιζε ένα ανεγκέφαλο play-back κονσέρβα, εκεί ένοιωσα την ανάγκη να ψάξω για την έξοδο κινδύνου.
Ο καλός μας άγγελος, η Καλλιόπη Βέττα, έδειξε να νικάει στο τέλος τις δυνάμεις του σκότους. Όχι τελειωτικά, όχι οριστικά, αλλά τι να κάνουμε, σε αυτή την ζωή όλα πρέπει να τα υποφέρουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου