Χαλκίδα - Ωραιοί - Σκόπελος

Το προηγούμενο βράδυ η Πέπη δεν κοιμήθηκε. Κάτι ένας πόνος και ένα πρόβλημα υγείας, κάτι ο φόβος της μην χειροτερέψει, την αφήνουν να μετράει όλη την νύχτα τα αστέρια τυλιγμένη με μια κουβέρτα στο κόκπιτ. Το πρωί καταλαβαίνουμε ότι δεν μπορεί να συνεχίσει μαζί μας. Δεν είναι λογικό να ταξιδέψει μόνη της και η Νίκη αναλαμβάνει να την συνοδέψει στην Θεσσαλονίκη. Το μεσημέρι φεύγουν με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ.

Μαζί με το Χάρη περιμένουμε να ανοίξει η γέφυρα, που τελικά ανοίγει γύρω στις 1.00 το βράδυ. Περνάμε.

Στην βόρεια πλευρά του καναλιού, μετά την γέφυρα, δεν έχει καλό μέρος να δέσουμε. Όπως είχαμε προσχεδιάσει πάμε στην Νέα Αρτάκη. Σκοτεινοί όγκοι στην στεριά μας φαίνονται σαν νησάκια, ανύπαρκτα στην πραγματικότητα. Παιδευόμαστε λίγο να βρούμε την είσοδο του λιμανιού αλλά τα καταφέρνουμε. Το λιμάνι της Νέας Αρτάκης ευρύχωρο με ελεύθερες θέσεις. Δένουμε, τρώμε ένα παγωτό, και ύπνο.

Την άλλη μέρα ξεκινάμε πρωί κατά τις 8.00 για Ωραιούς. Ο καιρός καλός μέχρι να πιούμε τον καφέ μας εν πλω. Αργότερα περνώντας δίπλα από το όρος Καντήλι αρχίζει να κατεβάζει καντήλια. Ακολουθώντας τις συμβουλές του πλοηγού κινούμαστε στην μέση του κόλπου αλλά δεν αποφεύγουμε ούτε το κύμα ούτε τον αέρα που φυσάει δυνατός μια από την αριστερή και μια από την δεξιά μπάντα του σκάφους. Το κακό κρατάει μια-δυο ώρες.

Σιγά σιγά ο καιρός στρώνει, ανοίγουμε όλα τα πανιά, σβήνουμε την μηχανή, και τρέχουμε μια πολύ ωραία πλαγιοδρομία. Περνάμε από πολύ ωραίες περιοχές που βλέπουμε από μακρυά. Λίμνη, Αρκίτσα, Λιχαδονήσια, την πευκόφυτη περιοχή μέχρι τους Ωραιούς. Το απογευματάκι κατά τις 6.30 φτάνουμε στο γνώριμο από παλιά και φιλόξενο λιμανάκι των Ωραιών.

Την άλλη μέρα ξεκινάμε με τον Χάρη για την Σκόπελο. Ταξίδι σε γνώριμα νερά, ταξίδι χαλαρό, χωρίς απρόοπτα. Φτάνουμε δένουμε γύρω στις 4.00. Ο Χάρης θα φύγει για Θεσσαλονίκη, τρέχουμε να προλάβουμε το πλοίο, το προλαβαίνει στο τσακ.

Περιμένω το επόμενο πλοίο που φέρνει πίσω την Νίκη και την Μαίρη, φρέσκο ανανεωμένο πλήρωμα.

Σύρος - Χαλκίδα

Επειδή οι μέρες περνούσαν, ο καιρός δεν έπεφτε τόσο όσο να θέλουμε όλοι να ταξιδέψουμε, και δεν μας έπαιρνε να μείνουμε στην Σϋρο άλλο, αποφασίστηκε να ταξιδέψουμε ο Χάρης και εγώ το σκάφος στην Χαλκίδα και εκεί να έρθουν να μας βρουν η Πέπη και η Νίκη.

Την Πέμπτη παραμονή την Παναγίας έδειχνε το δελτίο τα 7άρια να υποχωρούν σε 6άρι και αργότερα το βράδυ σε 5άρι. Ή τώρα ή τον Σεπτέμβριο. Ρωτάω για ένα ακόμα βοηθητικό χέρι και βρίσκω τον Javier Enrique Rincon, έναν Κολομβιανό που έχει μια φίλη Ελληνίδα και ήρθε εδώ και κάνει τον δεύτερο σε νοικιάρικα σκάφη. Ο Javier φτάνει από την Σέριφο το πρωί ξενύχτης, τον στέλνουμε να κοιμηθεί και κανονίζουμε να φύγουμε το απόγευμα κατά τις 4.00.

Στις 4.00 ο καιρός δείχνει λίγο πεσμένος και ξεκινάμε με το 6άρι κατάορτσα μέχρι το βόρειο άκρο της Σύρου. Τρώμε κύματα στην μούρη και βάζουμε νιτσεράδες. Η Νίκη με την Πέπη μας βλέπουνε να φεύγουμε από ψηλά από τον Άγιο Δημήτριο και τραβάνε αυτό το βιντεάκι.

Αργότερα ποδίζουμε λιγάκι, ανοίγουμε κι άλλα πανιά και τρέχουμε γρήγορα μέχρι την Γυάρο. Εκεί κάπου κατά την Γυάρο δύει ο ήλιος και πέφτει ο αέρας και το κύμα. Διασχίζουμε το Κάβο Ντόρο με ήσυχη θάλασσα, έχουμε μόνο τον νου μας στην πυκνή κυκλοφορία που υπάρχει από επιβατικά και φορτηγά καράβια.

Μετά το Κάβο Ντόρο χαλαρώνουμε, βάρδιες για λίγο ύπνο εκ περιτροπής. Όσο ανεβαίνουμε προς τα πάνω ο Ευβοϊκός μετατρέπεται σε λίμνη. Το ξημέρωμα μας βρίσκει λίγο έξω από την Χαλκίδα. Κάνουμε μερικά ζικ-ζακ ανάμεσα σε φανάρια, σπίθες, νησάκια και νάμαστε φτάνουμε και δένουμε στην μαρίνα μπροστά στον ιστιοπλοϊκό όμιλο.

Τρέχουμε στο λιμεναρχείο γρήγορα για να δούμε πότε μπορούμε να περάσουμε την γέφυρα. Απογοήτευση. Η γέφυρα δεν θα ανοίξει απόψε το βράδυ, της Παναγίας και την Μεγάλη Παρασκευή δεν ανοίγει μας λένε. Φτου.

Διώχνουμε τον Javier να πάει στο καλό, και γυρνάμε στο σκάφος. Εγώ, άυπνος όλο το βράδυ, την πέφτω και ξεραίνομαι για δυο ώρες. Ο Χάρης πλένει και τακτοποιεί το σύμπαν όλο, ένα βαζάκι κακάο που άνοιξε έκανε τα ράφια της κουζίνας τούρτα σοκολατίνα. Μετά μαζί βάζουμε μπουγάδα και βγάζουμε την αλμύρα από τα ρούχα μας και από εμάς τους ίδιους. Πάμε στον σιδηροδρομικό σταθμό να υποδεχτούμε τις γυναίκες.

Ο αποκλεισμός στη Σύρο

Γράφει η Νίκη:

Και μετά ήλθε ο αποκλεισμός της Σύρου. Βοριάδες και λοιποί αέρηδες βορειοδυτικοί και βορειοανατολικοί μας "υποχρέωσαν" να παραμείνουμε στη Σύρο. Όπου για αποζημίωση τρέχαμε από εκδήλωση σε εκδήλωση, από έκθεση σε συναυλία και από συναυλία σε θεατρική παράσταση,και στα διαλείμματα παίζαμε κιθάρα και τραγουδούσαμε τα τραγούδια που δεν ξέραμε, μέχρι που η Ειρήνη και η Αναστασία αγόρασαν βιβλιαράκια με τραγούδια και τότε σταματήσαμε να τραγουδάμε... Η Σύρος το καλοκαίρι βρίθει από πολιτιστικά, κόσμο και αυτοκίνητα και φυσικά από κυκλοφοριακό κομφούζιο. Που είναι το νησάκι που ήξερα;
...
Εγώ φυσικά λέω στην Νίκη ότι δεν πιστεύω ότι όλο αυτό δεν είναι φτιαχτό, ότι δεν έχει βάλει η ίδια τα φυσερά των αέρηδων να δουλεύουν στο φουλ για να με κρατήσουν στην Σύρο. Νοιώθω ότι παίρνουν εκδίκηση, και η Νίκη και το νησί το ίδιο, για όσες φορές δεν ήρθα και για όσες φορές ήρθα και δεν έμεινα αρκετά. Της λέω ότι είναι η μάγισσα Κίρκη που με τα μαγικά της προσπαθεί να με κρατήσει στο νησί της, μακρυά από την γυναίκα μου, μα εγώ είμαι η γυναίκα σου χαζέ μου λέει και εκεί μπερδεύομαι, είχε άραγε η Κίρκη άντρα, τί υπέφερε άραγε ο δυστυχής;
...

Angelique Ionatos - Katerina Fotinaki

Χθες το βράδυ στον Απόλλωνα. Μαγεία. Τίποτα άλλο.

Έρωτας και ευθανασία

Την Καλλιόπη Βέττα την είχα ακούσει παλιότερα μόνο από CD και την προσπέρασα μάλλον αδιάφορα. Τίποτα δεν με είχε προειδοποιήσει για την εμπειρία που θα είχα χθες στο θέατρο Απόλλων παρακολουθώντας την μουσική παράσταση "Έρωτας και αθανασία".

Φωνή θεϊκή, καλλιεργημένη, τεχνικά άψογη, ταυτόχρονα όμως ζεστή και εκφραστική που μας πήρε και μας ταξίδεψε σε ύψη ατελείωτα, στο πεντάγραμμο και στην απόλαυση. Ειδικά εκεί που ξέφυγε από τις ερμηνείες τραγουδιών που όλος ο κόσμος τραγουδάει, εκεί που τραγούδησε κομμάτια δύσκολα όπως το "Spente le Stelle" της Emma Chaplin, εκεί η Καλλιόπη απογείωσε όλο το θέατρο που όρθιο την χειροκροτούσε.

Η ιστορία είχε όμως και τον κακό της λύκο που τον λέγανε Μάνια Παπαδημητρίου. Αν δεν ήταν υπεύθυνη για τα αυτήν την απίστευτα ενοχλητική σαχλαμάρα και μπουρδολογία, τα κείμενα δηλαδή που έμπαιναν ενδιάμεσα στα τραγούδια, αν ήταν απλή ερμηνεύτρια αυτού του πράγματος, θα την συγχωρούσα. Με εκνεύρισε όμως σε τέτοιο απίστευτο βαθμό που έκανε την παράσταση να είναι για μένα ένα σκωτσέζικο ντουζ. Ειδικά στην αρχή της παράστασης, εκεί όπου η ανοησία του κειμένου έσπαγε καρύδια και εκεί όπου έπαιζε ένα ανεγκέφαλο play-back κονσέρβα, εκεί ένοιωσα την ανάγκη να ψάξω για την έξοδο κινδύνου.

Ο καλός μας άγγελος, η Καλλιόπη Βέττα, έδειξε να νικάει στο τέλος τις δυνάμεις του σκότους. Όχι τελειωτικά, όχι οριστικά, αλλά τι να κάνουμε, σε αυτή την ζωή όλα πρέπει να τα υποφέρουμε.

Εκδρομή στη Δήλο

Οι αέρηδες πέφτουν σήμερα, ευκαιρία για μια εκδρομή στην Δήλο. Τον Νίκο που τυγχάνει να είναι κουτσός αυτή την εποχή φροντίζουμε να τον ξυπνήσουμε νωρίς, μάλλον αδίκως αφού δεν έχουμε φροντίσει να κάνουμε το ίδιο με την Ειρήνη που φτάνει καθυστερημένα, δικαιολογημένα όμως διότι ανέλαβε να κάνει όλες τις προμήθειες.

Λύνουμε και φεύγουμε, ο καιρός καλός, δεν φυσάει τίποτα παρόλο που το δελτίο δίνει ένα 4-5.

Στον δρόμο η Αναστασία παίζει κιθάρα και τραγουδάει τραγούδια για την θάλασσα και άλλα τραγούδια χωρίς θάλασσα, και όλοι οι υπόλοιποι τραγουδάμε και όλα είναι χάρμα.

Φτάνουμε, ρίχνουμε άγκυρα αρόδο, και το φουσκωτάκι αρχίζει τα δρομολόγια για να μας μεταφέρει στο νησί.



Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα την Δήλο. Δεν ξέρω γιατί αλλά μια εικόνα ήταν καρφωμένη στο μυαλό μου συνυφασμένη με την Δήλο: Η εικόνα μιας σαύρας να λιάζεται πάνω στην καυτή πέτρα, όπως αυτή η σαύρα της φωτογραφίας. Ίσως να ευθύνεται το τραγούδι για τα δυο φιδάκια που ερωτεύονται, αλλά εκείνο μιλούσε για φιδάκια όχι για σαύρες. Κάπου βρήκα ότι αυτό το είδος σαύρας ονομάζεται Agama Stellio ή κροκοδειλόσαυρα, θα μπορούσε να λέγεται και κροκο(Δηλο)σαυρα. Εσείς μπορείτε να την φωνάζετε σκέτο "Stellio" ή ελληνιστί "Στέλιο", άκους εκεί σαύρα που να την λένε Στέλιο, τέλος πάντων αρκετά με τις σαύρες.



Μια αρχαία πολιτεία απλώνεται μπροστά μας, με τα δρομάκια, τις πλατείες, τα μαγαζιά, τα σπίτια, τα θέατρα, τους ναούς, με τα όλα της. Εντυπωσιακή σε έκταση. Το 90 π.Χ. λέει ότι κατοικούσαν εδώ κάπου 30.000 άνθρωποι! Κάποιος Ρωμαίος αυτοκράτορας έδωσε ατέλεια στο λιμάνι της Δήλου και το νησί έγινε ένας φορολογικός παράδεισος, κάτι σαν ένα Λιχνεστάϊν της εποχής εκείνης. Επειδή από τα χρόνια τα παλιά ακόμα, ο πλούτος και η πίστη, η γκλαμουριά και η ευσέβεια, πάνε μαζί σαν αλληλοσυμπληρούμενα ζεύγη, ήρθε και έδεσε το πράμα. Η ιερότητα του χώρου προστάτευε τον πλούτο και ο πλούτος την ιερότητα και όλοι ήταν ευχαριστημένοι, και οι πλούσιοι και οι ιερείς. Μέχρι που ένας άξεστος και ασεβής πόντιος, ο Μιθριδάτης ο τελευταίος βασιλιάς των ποντίων, που δεν καταλάβαινε πολλά από ιερότητες και τέτοια, τους ρήμαξε το 88 π.Χ.

Αυτή την στιγμή καταλαβαίνω τι με συνδέει με την Δήλο. Ίσως αυτός ο δικός μου, ο τεμέτερον ο βασιλέας, ο Μιθριδάτης νέπε, να είχε στον μυαλό του αυτή την κροκοΔηλόσαυρα Agama Stellio (τον Στέλιο ντε) ο άνθρωπος, να καθάρισε τον τόπο από όλους αυτούς τους φοροφυγάδες για να μπορεί να προκόψει το είδος ελεύθερα. Ο πρώτος οικολόγος ήταν πόντιος, αποδεδειγμένα.



Αυτά και πολλά άλλα σχετικά με την ιστορία της Δήλου μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ, για να μην τα ξαναλέμε.

Το νησί έχει και ένα μουσείο που έχει ωραία εκθέματα, δίνει όμως την εντύπωση ότι είναι παρατημένο και παραμελημένο. Δυστυχώς οι Γάλλοι που κάνανε τις ανασκαφές εδώ δεν φρόντισαν να πάρουνε μαζί τους πολλά εκθέματα ώστε εμείς να τα διεκδικούμε και να υποχρεωθούμε να φτιάξουμε και ένα μουσείο της προκοπής για να τα βάλουμε όταν και εάν αυτά έρθουν πίσω. Πολύ κρίμα.

Ευτυχώς όταν κτίστηκε η Παναγία της Τήνου το 1828, ήρθαν και πήραν τα μάρμαρα από εδώ και έτσι δεν πρόλαβαν να μας τα πάρουν ούτε οι Γάλλοι αλλά ούτε και οι Άγγλοι. Αυτά τα μάρμαρα χρησίμευσαν για έναν ακόμα ιερό σκοπό στην ζωή τους οπότε ουδέν πρόβλημα.


...

Η επιστροφή ήταν το ίδιο χαρούμενη με τον πηγαιμό. Η Ειρήνη απολάμβανε τόσο πολύ το ταξίδι ώστε δεν χαλάλιζε χρόνο για να τραγουδήσει. Η Αναστασία στην αρχή τραγουδούσε αλλά στο τέλος σταμάτησε για να απολαύσει το ταξίδι και αυτή απερίσπαστη. Η Μαίρη πήρε το τιμόνι και το φχαριστήθηκε γιατί εκεί γύρω δεν ήταν κανείς για να την γράψει. Η Νίκη ανακάλεσε ότι δύναμη είχε αποταμιεύσει από διαλογισμούς και μαθήματα γιόγκα 10 χρόνων και ανεβοκατέβαζε τα πανιά σαν παιχνιδάκι. Ο Νίκος έκανε μυοχαλαρωτικές ασκήσεις στο πονεμένο πόδι του. Έκανε και λίγο ζέστη αλλά το κυματάκι που ερχότανε πάνω από την πλώρη μας έλουζε και μας δρόσιζε τόσο ώστε να βάλουμε ότι νιτσεράδα είχαμε και δεν είχαμε. Δυστυχώς η υγρασία που είχε δεν μας άφησε να βγάλουμε φωτογραφίες για να δείτε και σεις πόσο ωραία είναι τα κύματα με 6άρι, τα πελαγίσια κύματα όχι τα άλλα τα ξεθυμασμένα του ιχθυοτροφείου. Πάνω στο τσακίρ κέφι αφήσαμε να μας φύγει και το φουσκωτό, είμασταν δε σε τέτοια μεγάλα κέφια που ούτε γυρίσαμε να το πάρουμε, τόσο δεν μας ένοιαξε.

...

Όλα τα ωραία πράγματα έχουν κάποτε ένα τέλος, έτσι κάποτε τελείωσε το ταξίδι της επιστροφής και κάποτε φτάσαμε στην Σύρο. Αυτό ήταν το τέλος της εκδρομής μας στην Δήλο.

Αναδρομικά

Σκαλίζοντας το συρτάρι με τις φωτογραφίες βρήκα κάποιες που θεωρώ πολύ καλές, οι οποίες όμως μέχρι τώρα δεν βρήκανε την θέση τους σε κάποια ανάρτηση. Είναι κρίμα να μην τις δείτε. Κάντε κλικ πάνω στην κάθε μια για προβολή σε μεγαλύτερο μέγεθος.


Ένα μικρό βαρκάκι έξω από τον Αη Στράτη, πρωινό ψάρεμα.


Το κάστρο του Μολύβου δείχνει να έχει πάρει φωτιά σε αυτή την νυχτερινή φωτογραφία.



Ένα ψαράδικο στο λιμάνι του Μολύβου το σούρουπο.


Το πρώτο φως της ανατολής φτιάχνει μια φλεγόμενη θάλασσα, κάπου ανάμεσα στην Τήνο και την Μύκονο.

Κατερίνα Κυπριώτη

Σήμερα επίσκεψη στο ατελιέ της ζωγράφου Κατερίνας Κυπριώτη.

Πολιτιστικά

Χθές το βράδυ εγκαίνια της αναδρομικής έκθεσης της Μαρίας Φιλοπούλου στις αποθήκες του τελωνείου στην Ερμούπολη (Πινακοθήκη κυκλάδων).

Στο τσακ προλάβαμε τον δήμαρχο που άρχισε την ομιλία του με λίγα λόγια για την δημιουργό, την ευχαρίστησε που ήρθε, λίγα λόγια για εμάς τον δήμο που είμασταν καλοί και την καλέσαμε και μετά ... μετά άρχισε να ευχαριστεί όλους τους κύριους επώνυμους που παρεβρίσκονταν στην εκδήλωση. Αναφορά του ονόματος, αναπνοή από τον κύριο δήμαρχο, τρία κλαπ-κλαπ-κλαπ σποραδικού χειροκροτήματος από το κοινό, επόμενο όνομα, αναπνοή, κλαπ-κλαπ-κλαπ, όνομα, αναπνοή, κλαπ-κλαπ-κλαπ.

Όταν τελείωσε ο δήμαρχος με τον μακρύ κατάλογο του, άρχισε η κυρία εκπρόσωπος χορηγός, και αυτή κατέληξε με τον ίδιο τρόπο ευχαριστώντας: Εκφορά ονόματος, αναπνόη, κλαπ-κλαπ-κλαπ. Μετά μιά άλλη κυρία, που αυτή δεν θυμάμαι τι ήτανε, κριτικός τέχνης νομίζω, κάτι είπε και αυτή εγώ δεν πρόσεχα, αλλά και αυτή κατέληξε με την γνωστή άσκηση. Όνομα, αναπνοή, κλαπ-κλαπ-κλαπ.

Κάπου ανάμεσα ο δήμαρχος γεμάτος αγωνία παρεμβλήθηκε ξανά, για να ευχαριστήσει και ένα ακόμα κομάτι από κάποιους, που είτε είχανε έρθει καθυστερημένοι αλλά τους είχαμε συγχωρέσει εμείς, είτε τους ξεχάσαμε να τους αναφέρουμε στην αρχή αλλά μας είχανε συγχωρέσει αυτοί. Όνομα, αναπνοή, κλαπ-κλαπ-κλαπ.

Γενικώς μεγάλη αγωνία να αναφερθούν όλα τα ονόματα όλων των σημαντικών ανθρώπων ώστε να εισπράξει καθείς τα τρία κλαπ που εδικαιούτο, ώστε να μην ξυνίσει η μούρη του, ώστε να μας κάνει την τιμή να μας έρθει και του χρόνου, ώστε να παρασύρει η παρουσία του και ένα αδιευκρίνιστο αριθμό από κοινούς θνητούς, ώστε να διατηρηθεί και επαυξηθεί το κύρος των εκδηλώσεων, ώστε, ώστε. Όλα τα ώστε κατανοητά και θεμιτά.

Στο τέλος λίγα λόγια από την ζωγράφο, που δεν άκουσα τι είπε, αλλά και αυτή όσο συμπαθής και αν ήταν δεν μπόρεσε να αποφύγει το φινάλε με τα ονόματα, τις αναπνοές, και τα κλαπ-κλαπ-κλαπ.

Τέλος των ομιλιών. Οι εισπράξαντες τα κλαπ-κλαπ-κλαπ, οι κλαπακωμένοι ας τους πούμε, με τα τρία κλαπ τους ο καθένας καρφιτσωμένα στο στήθος σαν παράσημα, τελείως μα τελείως δημοκρατικά περιφέρονται ανάμεσα σε όλους εμάς τους ακλαπάκωτους χαζολογόντας. Είχε και μπουφέ, το άσπρο κρασί τελείωσε πρώτο, τα σαντουιτσάκια ήταν φρέσκα και ωραία, τα πιροσκί λίγο ξερά.

Μερικοί είχανε το χρόνο να ρίξουν μια κλεφτή ματιά στα έργα, οι περισσότεροι δείχναν να το αποφεύγουν, ίσως να σκεφτότανε τι θα σκεφτούν οι άλλοι, μα καλά δεν τα έχεις δει, είναι παλιά αυτά, εγώ τα έχω δει, γιατί ήρθες τότε ρε για να δούμε εσένα;

Εγώ ευτυχώς δεν είχα δει τίποτα από τα έργα και πολύ το χάρηκα που τα είδα για πρώτη φορά, και γύρισα όλη την έκθεση και τα είδα ένα προς ένα, όσο πιο ξενδιάντροπα μπορούσα.



Το έργο της Μαρίας Φιλοπούλου αντιστάθηκε με θαυμαστό τρόπο σε όλες τις επιθέσεις της εφημεροασημαντότητας που δέχτηκε. Λαμπρό φωτεινό, καθάριο, ρωμαλέο και υδάτινο έστεκε πάνω από όλους εμάς τους μικρομέγαλους ανωνυμοεπώνυμους, μας έβγαζε την γλώσσα και μας χλεύαζε. Ήξερε βέβαια το προφανές, ότι και να είχε λεχθεί είχε πολλή μικρότερη σημασία από το έργο το ίδιο. Το έργο σίγουρα το ήξερε.

Όταν αργά το βράδυ κατάφερε να μας ξεφορτωθεί, όταν σκόρπισε ο συμφερτός, όταν έσβησαν τα φώτα της έκθεσης, έμεινε εκεί μόνο του στις παλιές αποθήκες του τελωνείου να τις φωτίζει με το ασπρογάλαζο φως του.

Το θέατρο που ερωτεύτηκα

Χθες το βράδυ παρακολουθήσαμε την παράσταση του Απόλλωνα "Που είναι ο Τάσος που ερωτεύτηκα".

Η παράσταση έβγαλε κέφι, ζωντάνια, γέλιο. Μας διασκέδασε και μας ψυχαγώγησε. Καλό θέατρο από "ερασιτέχνες" συντελεστές, ναι το ερασιτέχνες σε εισαγωγικά γιατί η ποιότητα της παράστασης μπορούσε άνετα να συγκριθεί και να κερδίσει άνετα πολλές άλλες "επαγγελματικές" παραστάσεις.

Τα παιδιά του Απόλλωνα θα έπρεπε να παρακολουθήσουν περισσότερες παραστάσεις από τις "μεγάλες" σκηνές. Όχι για να μάθουν κάτι από αυτές (και αυτό θεμιτό), αλλά κυρίως για να εκτιμήσουν τα αποτελέσματα της δουλειάς τους, να εκτιμήσουν το επίπεδο που έχουν κατακτήσει.

Κάποιες πληροφορίες για τον Θεατρικό Πολιτιστικό Όμιλο Σύρου Απόλλων μπορείτε να βρείτε εδώ.

Κάποια πράγματα για το ομώνυμο θέατρο της Ερμούπολης όπου ο θεατρικός όμιλος Απόλλων δίνει τις παραστάσεις μπορείτε να δείτε εδώ.

Ακόμα φυσάει ...

Προβολή Μαρίνα Σύρου σε χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Στον παραπάνω χάρτη βλέπετε το μέρος όπου έδεσε η Αλσάχνη μέσα στη μαρίνα της Σύρου. Η ένταση του αέρα είναι αμείωτη τόσες μέρες τώρα. Φυσάει ο βοριάς και κολλάει το σκάφος πάνω στον ντόκο. Για να μην χτυπήσει βάλαμε ότι είχαμε από μπαλόνια και επιπλέον αγοράσαμε ακόμα 4 μεγάλα. Σύνολο 13 μπαλόνια για να μοιράζεται η πίεση.

Σήμερα ανακαλύψαμε ότι ο αέρας είχε αναποδογυρίσει το φουσκωτό και χάσαμε το ένα του κουπί. Το δελτίο δείχνει ότι θα φυσάει μέχρι την δευτέρα παρουσία.

Φυσικά όσο συνεχίζει να φυσάει έτσι δεν μπορούμε ούτε σκέψη να κάνουμε για να κουνήσουμε το σκάφος. Τα στρίματα μέσα στην μαρίνα είναι πολύ δυνατά και δεν θα μας άφηναν να ανοίξουμε είτε την πλώρη είτε την πρύμνη.

Υπομονή. Κάνουμε βόλτες για μπάνια στις νότιες παραλίες του νησιού, βόλτες για μπύρες στην Ερμούπολη και άλλες βόλτες για πολιτιστικά δρώμενα όπως η σημερινή θεατρική παράσταση του Απόλλωνα. Περισσότερα αύριο.

Η διαδρομή ως εδώ

Προβολή Αλισάχνη 2009 σε χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Θεσσαλονίκη - Πόρτο Κουφό 71 νμ.
Πόρτο Κουφό - Αη Στράτης 56 νμ.
Αη Στράτης - Μόλυβος 58 νμ.
Μόλυβος - Σκάλα Λουτρών 44 νμ.
Σκάλα Λουτρών - Χίος 47 νμ.
Χίος - Σύρος 85 νμ.

Σύνολο 361 μίλια γεροί νάμαστε.

Ταξίδι για την Σύρο

Πριχού δύσει ο ήλιος λύνουμε και σαλπάρουμε για την Σύρο, τον τελευταίο σταθμό του πρώτου μέρους του ταξιδιού μας.

Το πρωί-πρωί ήρθε ο βενζινάς και μας γέμισε πετρέλαιο. Αμέσως μετά ο νερουλάς με το βυτίο του μας γέμισε νερό. Αργότερα ρωτώντας βρίσκουμε ηλεκτρολόγο ο οποίος έρχεται βλέπει τον δυναμό, τον λύνει, τον παίρνει στο μαγαζί του τον επισκευάζει, τον φέρνει στο σκάφος και τον ξαναμοντάρει, όλα δουλεύουν τώρα ρολόι. Το δελτίο που είχαμε επιβάλλει στην χρήση ηλεκτρικού ρεύματος καταργείται και το πλήρωμα είναι ευτυχές που θα μπορεί να ανάβει φώτα το βράδυ. Ο καπετάνιος είναι ευτυχής που δεν θα διασχίσει το μισό Αιγαίο χωρίς φώτα πορείας.

Θα θέλαμε να ξοδέψουμε περισσότερο χρόνο στην Χίο, αλλά δεν μας παίρνει, ο καιρός χαλάει. Αν δεν χρησιμοποιήσουμε το διάλειμμα που κάνει τώρα ο καιρός, θα αφήσουμε τα κόκαλά μας εδώ στην Χίο για πάντα, ή τουλάχιστον μέχρι τον Σεπτέμβριο.
...

(Εγώ, η Νίκη, νοιώθω ένα σφίξιμο μεγάλο, γι αυτόν τον μύθο που λέγεται Αιγαίο, και Κυκλάδες και στενά που σουρώνει ο αέρας και στενά Άνδρου-Τήνου και στενά Τήνου-Μυκόνου και μια ανησυχία για το ταξίδι. Και το ταξίδι αρχίζει και είναι ένα μαγευτικό ηλιοβασίλεμα στα βουνά της Χίου και μια αχλή απέναντι στη Μικρά Ασία και ένα φεγγάρι μικρό κρεμασμένο ψηλά, κι όλα αυτά δεν με καταπραΰνουν, έως ότου η Βιβή που καταλαβαίνει την ανησυχία μου αρχίζει να τραγουδάει πολύ σιγά στην αρχή όλα τα τραγούδια που ξέρει για το φεγγάρι, για τη θάλασσα και τα αστέρια. Και η φωνή της ξεδιπλώνεται και φτάνει μέχρι βαθειά-βαθειά στο σημείο ανησυχίας μου και το ηρεμεί και το υποχρεώνει να δει πόσο γλυκά ήταν όλα. Κι έτσι φτάσαμε και περάσαμε τα στενά κι αντικρίσαμε με την ανατολή τη Σύρο. Κάτι σαν τον Οδυσσέα που έβλεπε την Ιθάκη του. Είχαμε διασχίσει το ΑΙΓΑΙΟ...)

...

Η Νίκη χαλαρώνει σιγά σιγά, και επωφελούμενη από το χρυσαφί φως που ρίχνει το ηλιοβασίλεμα μας βγάζει όλους μας καταπληκτικές φωτογραφίες πορτραίτα όπως αυτό το δικό μου που βλέπετε εδώ δίπλα. Κάτι σαν τον άνθρωπο του Camel που τον βάλανε να κάνει τον ναύτη. Οι άλλοι ντρέπονται να βάλουνε τις φάτσες του εδώ και δεν μπορείτε να τους δείτε.

...
Ο καιρός σιγά σιγά εξελίσσεται στην πιο σφοδρή μπουνάτσα όλων των εποχών, σπάζοντας νέο ιστορικό ρεκόρ τέλειας άπνοιας στο Αιγαίο. Οι φόβοι, οι φοβίες, οι ανησυχίες υποχωρούν ατάκτως ντροπιασμένες και την θέση τους παίρνει σαν συναίσθημα μια γλυκιά νύστα. (Είναι η νύστα συναίσθημα; Αν όχι θα έπρεπε, τουλάχιστον μερικά συναισθήματα τα νικάει).

Μας κρατάνε ξύπνιους τα μεγάλα καράβια με τα οποία διασταυρωνόμαστε. Μετράμε γωνίες, ψάχνουμε το κόκκινο, το πράσινο φως τους, υπολογίζουμε αν θα περάσουν από μπρος ή πίσω μας. Κατά τα άλλα η νύχτα κυλάει υγρή και ήσυχη.

Το χάραμα μας βρίσκει στο στενό Μυκόνου-Τήνου. Πρωινός καφές και περιμένουμε τις πρώτες ακτίνες να στεγνώσουν την υγρασία που συλλέγαμε όλο το βράδυ. Σε λίγο μπροστά μας ξεπροβάλει η Σύρα και η Ερμούπολη. Με λίγα λόγια φτάσαμε.

Η εικόνα της Ερμούπολης μαγική με το φως της ανατολής. Με το που δένουμε στην μαρίνα, δυόμιση λεπτά αργότερα ξεσπάει ένας αέρας από 6 έως 8 μποφόρ που κρατάει έως τώρα (29/07) και πρόκειται να κρατήσει άλλες τρείς μέρες όπως λέει το δελτίο.

Κουφάρια στην μαρίνα της Χίου

Σκουριά και χρώματα, κόκκινα του μίνιου και μπλε του κοβαλτίου, πάνω στα παροπλισμένα καραβάκια των τουριστικών γραμμών του νησιού για την πέρα και την αντίπερα όχθη. Χρώματα που σε προκαλούν να πάρεις πινέλα και χαρτιά και να τα απλώσεις ... Κι αυτό θα ήταν η χρησιμότητά τους, γιατί κατά τα άλλα ο Λάκης δεν μπορεί να τα βλέπει κι όλο τα σχολιάζει αρνητικά. Βλέπεις πάντα σε όλα τα πράγματα υπάρχουν οι διαφορετικές οπτικές γωνίες και στο πλήρωμα αυτό υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερις.

...

Όλα αυτά τα παραπάνω βέβαια τα γράφει η Νίκη η οποία πάντα καταφέρνει να ανακαλύπτει αισθητική αξία μέσα σε παρακμιακές εικόνες, αλλά εγώ δεν μπορώ παρά να σκέπτομαι πόσο κρίμα είναι μια μαρίνα που κόστισε τόσα λεφτά να χαραμίζεται και να καταντάει νεκροταφείο για αυτά τα σαπιοκάραβα. Σκέπτομαι για όλους αυτούς που είναι υπεύθυνοι για αυτή την εικόνα, δημάρχους, πολιτευτές και άλλους και σφίγγει η καρδιά μου. Ρε συ, λες να είναι η εικόνα μας αυτό το χάλι;

...

Αργότερα βλέπουμε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Ιταλών που είχανε το σκάφος τους λίγο παρακάτω, να βάζουν νάυλον γάντια να παίρνουνε από μια μεγάλη σακούλα σκουπιδιών και να καθαρίζουνε όλα τα σκουπίδια που είχανε πεταχτεί πάνω στον ντόκο τα τελευταία χρόνια. Ντραπήκαμε για λογαριασμό όλων όσων πέταξαν τα σκουπίδια, όλων όσων τα άφηναν εκεί τόσα χρόνια, όλων όσων δεν έκαναν ότι έκαναν οι ηλικιωμένοι Ιταλοί. Μιλάμε για πολλή ντροπή μαζεμένη, ένα βουνό ντροπής μεγάλο όσο και τα σκουπίδια. Ευχαριστούμε για το μάθημα.

...

Το βράδυ βλέπω όνειρα ότι έχω λέει μεγάλες νάυλον σακούλες στα χέρια, τις γεμίζω με σαπιοκάραβα και πάω να τα φουντάρω στα βαθιά τα πέλαγα, να γίνουνε λέει πολυκατοικίες για τα ψάρια.

Ταξίδι για την Χίο

Πρωινό ξύπνημα και ξεκινάμε από την Σκάλα Λουτρών για την Χίο. Ο καιρός κάνει ένα διάλειμμα και δεν θέλουμε να το χάσουμε. Πάμε να σηκώσουμε άγκυρα και ο εργάτης δεν δουλεύει, ανακαλύπτουμε ότι φταίει το δυναμό της μηχανής που δουλεύει με διακοπές. Αυτό εξηγεί και τις ελλείψεις σε ρεύμα που είχαμε τις τελευταίες ημέρες.

Εν πλω σβήνουμε την μηχανή, κουνάμε κάτι καλώδια και δείχνει να φορτίζει ξανά. Πρέπει να το φτιάξουμε όταν φτάσουμε στην Χίο.

Στον δρόμο, παρά την πρόβλεψη, δεν έχουμε καθόλου αέρα. Αργότερα συναντάμε έναν παγωμένο νοτιά, ναι καλά διαβάζετε, έναν νοτιά παγωμένο μέρα μεσημέρι.

Πλησιάζοντας ανάμεσα Οινούσες - Χίο έρχεται το 6αράκι που τοπικά γίνεται και 7αρι στις σπηλιάδες που κατεβαίνουν από την Χίο. Με μουδαρισμένα πανιά πλέουμε με ταχύτητα που φτάνει και τα 8 μίλια, χάρμα.

Στην Αγιάσο

Σήμερα επίσκεψη στην Αγιάσο. Η Αγιάσος ένα πράγμα ανάμικτο. Να παλεύει ανάμεσα σε αυτό που εμείς την θυμόμαστε να είναι, σε αυτό που προσπαθεί να μας κάνει την χάρη να είναι, σε αυτό που πράγματι είναι.

Μαγαζιά, μαγαζάκια και άλλα μαγαζιά που να πουλάνε εικόνες αγίων και άλλα διάφορα θρησκευτικά γκατζετάκια. Μαγαζιά και μαγαζάκια που να πουλάνε "παραδοσιακά" κεραμικά. Τοπικά μέλια, μαρμελάδες, γλυκά κουταλιού, τυριά, ούζα και ότι βάλει ο νους σου. Μαγαζιά, μαγαζιά, μαγαζιά.

Η εκκλησία να δέχεται προσκυνητές, να αποτελεί την θρησκευτική ατραξιόν του τόπου. Ένα καφενείο δείχνει να αντιστέκεται με την αυθεντική παχιά σκιά που προσφέρει και τον καφέ του που είναι λέει ψημένος στην χόβολη. Καθόμαστε, παραγγέλνουμε δυο καφέδες. Σε λίγο φτάνουνε οι καφέδες μαζί με τρία αχλάδια, νοστιμότατα.

-Σας άρεσαν τα αχλάδια; Είναι βιολογικά, μας λέει ο καφετζής.

Α ρε μάστορα μας το χάλασες σκέφτομαι. Τα αχλάδια σου που τόσα χρόνια άντεξαν και διατήρησαν την αυθεντικότητά τους, τώρα παραδόθηκαν και αυτά. Έγιναν "βιολογικά", δηλαδή απέκτησαν την δική μας νέα μοντέρνα ταμπέλα που τους αρμόζει. Καταστροφή, πάνε και τα αχλάδια, πάει και το καφενείο, πάει και η σκιά.

Τα αχλάδια πάνε, δεν ξέρω ον έμεινε και τίποτα άλλο, έτσι κι αλλιώς η Αγιάσος είναι ένα δημιούργημα, ένα τερατούργημα, της δικής μας αντίληψης του τι είναι παράδοση, παραδοσιακό, λαϊκό, γνήσιο, τοπικό. Ότι εμείς ζητήσαμε, οι άνθρωποι της Αγιάσου μας το δώσανε. Και φτιάξανε πολλά μαγαζιά για να μας το πουλήσουν. Και ζήσανε καλά και μεις καλύτερα. Και η παράδοση επέζησε, και η Αγιάσος αν ποτέ υπήρξε αυτή η Αγιάσος που θυμάμαι πριν είκοσι πέντε χρόνια, αυτοκτόνησε.

Νοιώθω ενοχές. Πριν είκοσι πέντε χρόνια κάποιο κεραμικό, κάποιο βάζο θα αγόρασα, κάποιον καφέ θα ήπια, κάπου θα συνέβαλα και εγώ σε αυτό το έγκλημα. Το ορκίζομαι δεν θα το ξανακάνω.

Μισώ την παράδοση, οτιδήποτε το "παραδοσιακό". Είναι σίγουρο ότι αυτού του είδους την "παράδοση" την δημιουργεί η δική μας διεστραμμένη αντίληψη για το παρελθόν.

Η δε αρχή της απροσδιοριστίας του Heisenberg βρίσκει πλήρη εφαρμογή εδώ. Τίποτα δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε χωρίς να το αλλάξουμε. Παράδοση υπάρχει μόνο στο εδώ και στο τώρα, στον ενεστώτα χρόνο του γίγνεσθαι. Πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι το παρελθόν κάποτε υπήρξε αλλά τώρα δεν υπάρχει.

Σκηνή στην τηλεόραση: Ένας νεαρός Συριανός μάγειρας ταβερνιάρης μαγειρεύει μπροστά στην κάμερα μια σπεσιαλιτέ της ταβέρνας του. Εντυπωσιασμένη η νεαρή παρουσιάστρια τον ρωτάει:

-Αχ, και είναι παραδοσιακή συνταγή αυτή;
-Όχι, αλλά σε είκοσι χρόνια θα είναι, απαντάει αυτός γεμάτος αυθάδεια.

Εγώ είμαι με τον ταβερνιάρη.

Ο κύριος Γιώργος

Ήρεμος και χαλαρός ο κυρ-Γιώργος, ο πελεκάνος της φωτογραφίας, κάνει την βόλτα του και ποζάρει στο φακό γεμάτος αυτοπεποίθηση. Σε μια ταβέρνα στην Σκάλα Λουτρών.

Ώρες ανάπαυσης

Ένα γατί βρίσκει τον κατάλληλο χώρο και την πέφτει για ύπνο κάπου στην αγορά της Μυτιλήνης, συμπληρώνοντας την ζωγραφική σύνθεση.

Σκάλα Λουτρών

Στον ήρεμο όρμο της Σκάλας Λουτρών μέσα στον μεγαλύτερο κόλπο της Γέρας περνάμε μερικές μέρες περιμένοντας να πέσουν οι δυνατοί αέρηδες. Κάνουμε μπάνια, ψαρεύουμε με σχετική επιτυχία (4 σπαράκια), κάνουμε βόλτες στην Λέσβο.

Είμαστε τυχεροί που βρίσκουμε μέρος σε ένα εγκαταλειμμένο ντοκάκι δίπλα σε κάτι δεξαμενές της ΕΚΟ. Εκεί κάποτε έδενε μικρό τανκεράκι, τώρα βολευόμαστε εμείς και αποφεύγουμε τα κουνήματα και στριφογυρίσματα του αρόδου.

Αναχώρηση από Μόλυβο

Ξυπνάμε το πρωί με αέρα. Το σκάφος να έρχεται πίσω στον ντόκο και το κρατάμε με μηχανή να μην χτυπήσει. Ο γείτονας μας που έφυγε χθες μας κούνησε την άγκυρα και φοβόμαστε να πάρουμε αλυσίδα μην την φέρουμε επάνω. Επισπεύδουμε την αναχώρηση μας και δεν περιμένουμε να πέσει να πέσει ο αέρας.

Τις πρώτες ώρες το ταξίδι είναι λιγάκι ζόρικο, κατάορτσα σε ένα 5άρι τοπικά 6άρι. Η Νίκη παρόλα αυτά είναι απτόητη και ταϊζει τα ψάρια σαν να μην συμβαίνει τίποτα, αυτό όμως δεν της επιτρέπει να βγάλει φωτογραφίες από το ταξίδι.

Φτάνουμε στην σκάλα Λουτρών στον κόλπο της Γέρας.

Απολιθωμένο δάσος

Νοικιάζουμε αυτοκίνητο και επισκεπτόμαστε το απολιθωμένο δάσος κοντά στο Σύγρι. Η διαδρομή μέχρι εκεί είναι κρανίου τόπος.

Η θερμοκρασία είναι 45 βαθμοί υπό τον ήλιο. Υπό σκιά δεν ξέρουμε γιατί σκιά δεν είχε.

Οι κορμοί των πετρωμένων δέντρων εντυπωσιακοί αλλά πιο εντυπωσιακό είναι το μουσείο που είδαμε αργότερα, και πολύ ωραία η παρουσίαση που μας κάνανε εκεί.

... και Μόλυβος by night

Φωτογραφίες by Niki (όπως και οι περισσότερες ωραίες φωτογραφίες σε αυτό το ιστολόγιο).

Μόλυβος

Φτάσαμε στον Μόλυβο .

Σλάλομ ανάμεσα στα μεγάλα καράβια

Στην πορεία μας για τον Μόλυβο διασταυρωνόμαστε και περνάμε πολύ κοντά από τα μεγάλα καράβια που πάνε ή έρχονται από τον Ελλήσποντο. Κάποια στιγμή βλέπουμε εννιά ταυτόχρονα.

Μπουνάτσαααααααααα.....

Απίστευτη παγκόσμια μπουνάτσα ταξιδεύοντας για Μόλυβο, δεν φυσάει απολύτως τίποτα.

Ενας ψαράς ψαρεύει έξω από τον Αη Στράτη μέσα στο όμορφο βαρκάκι του.

Αποχαιρετισμός του Αη Στράτη

Πρωινό ξύπνημα, ντύσιμο, πλύσιμο, λύσιμο και σαλπάρουμε από τον Αη Στράτη. Ο ήλιος μόλις που έχει σκάσει μύτη και ρίχνει τις αχτίνες που στο λιμανάκι.

Ξεκινάμε για Μόλυβο.

H αστακομακαρονάδα του Αη Στράτη

Ο Βασίλης είπε ότι είχε πολύ αστακό και λίγα μακαρόνια.

- Όχι ήταν εκπληκτική, λέει η Βιβή. Το κατάλαβαν και αυτοί και την ακρίβυναν.

Παρόλα αυτά, το "ακριβό¨ είναι στο 1/2 της τιμής που θα πλήρωνες στην Θεσσαλονίκη.

Το να αρχίσεις να μιλάς για τον Αη Στράτη ξεκινώντας από την αστακομακαρονάδα που φάγαμε, αδικεί το νησί και την ιστορία του αλλά τέλος πάντων είναι η πρώτη δική μας απολαυστική γαστριμαργική εμπειρία.

Ο Αη Στράτης είναι ένα μέρος ήσυχο, γραφικό, ανεπιτήδευτο. Τον αγαπάμε για αυτό που ήταν και για αυτό που είναι και χαιρόμαστε πολύ που είμαστε εδώ.

Μόλις φτάσαμε ένας παππούς εντυπωσιάστηκε από το όνομα του σκάφους:

- Αλισάχνη, ξέρετε τι θα πει, ξέρετε τι είναι; Ρώτησε ο παππούς.
- Είναι ο αφρός της θάλασσας, το αλάτι που στεγνώνει πάνω στα βράχια.
- Και που το ξέρετε αυτό; Αυτή είναι δική μας λέξη, είπε ο παππούς έκπληκτος.
-Είναι παλιά λέξη, την χρησιμοποιούσε ο Όμηρος.
-Εμάς μας την έλεγε ο δάσκαλος. Πήγατε στην θάλασσα βρε; Για να δω μας έλεγε και μας έγλειφε τα χέρια. Αφου έχετε "αλιτσάχνη" πάνω σας βρε, άρα κάνατε μπάνιο.

Αργότερα συζητώντας για αυτό, η Νίκη είπε:

-Βρήκαμε το μέρος που ξέρουν τι σημαίνει αλισάχνη. Μήπως πρέπει να μείνουμε για πάντα εδώ;

Το σκεφτόμαστε σοβαρα.

Ηλιοβασίλεμα στο Πόρτο Κουφό

Ουφ περάσαμε

Θα χτυπήσουμε !!!

Περνάμε την Ποτίδαια

Τώρα όμως φύγαμε!!! (επιτέλους)

Αναχώρηση 9.45 από την Καλαμαριά, αυτή την στιγμή 3.5 μίλια πριν από την Επανομή. Περισσότερα το μεσημέρι στην Ποτίδαια.

Δεν φύγαμε ...

Εγώ φταίω. Το life raft δεν είχε περάσει επιθεώρηση φέτος, εγώ νόμιζα ότι η επιθεώρηση ήταν κάθε δύο χρόνια, το λιμενικό νόμιζε ότι η επιθεώρηση ήταν κάθε χρόνο, επικράτησε η δική τους γνώμη τελικά και δεν μας έδωσαν απόλπου.

Με τον Βασίλη να τρέχουμε στον Πιαστόπουλο και να τηλεφωνούμε στα μαγαζιά με ναυτιλιακά για να βρούμε καινούργιο και επιθεωρημένο.

Τελικά βρήκαμε ένα καινούργιο και επιθεωρημένο και το περιμένουμε αύριο.

Η τιμωρία μου είναι να δω ένα Τούρκικο έργο.

Kiss the Cook

Οι μάγειρες είναι κάτι σαν τα βατράχια. Αν τους φιλήσεις μπορεί να γίνουν πρίγκιπες. Καμμιά φορά και καπετάνιοι.

Απόδειξη ότι στο οργανόγραμμα της Αλισάχνης οι θέσεις του καπετάνιου και του μάγειρα εξυπηρετούνται από το ίδιο άτομο.

Για να φτιαχτεί το οργανόγραμμα αυτό προσλάβαμε μια εταιρεία συμβούλων. Ήρθανε μετά από λίγο καιρό με ένα οργανόγραμμα που προέβλεπε 40 άτομα πλήρωμα!

- Παιδιά θα βουλιάξουμε, το σκάφος δεν χωράει τόσα άτομα, είπαμε έντρομοι.
- Κανένα πρόβλημα, θα απολύσσουμε το 90% και θα συμπτύξουμε τις θέσεις, απάντησαν.

Κατόπιν αυτού οι αρμοδιότητες στο σκάφος κατανέμονται ως εξής:

1. Λάκης: Μάγειρας, καπετάνιος, Α' μηχανικός, ψαράς Γ' (δεν πιάνει τίποτα), κιθάρα (μόνο ζεμπέκικα).
2. Νίκη: Καμαρώτος, ψαράς Α' (πιάνει μεγάλα ψάρια), δύτης, βατσιμάνης, εξερευνητής, φωτογράφος, ζωγράφος.
3. Βασίλης: Υποπλοίαρχος, οικονομική διαχείριση, ψαράς Β' (πιάνει μόνο μικρά ψάρια), τρίμερ, μαέστρος, κιθάρα, φλάουτο, φωνή τενόρος
4. Βιβή: Φωνή σοπράνο, καθαριστής ψαριών, ξεναγός, ενδυματολόγος, πυρασφάλεια, υπεύθυνη μηχανογράφησης.

Αμάν πια να φύγουμε ...

Ετοιμασίες, ετοιμασίες τόσο καιρό ετοιμαζόμαστε αμάν πια να φύγουμε.

Κυριακή βράδυ η ημερομηνία αναχώρησης, μόλις κάνει να πέσει η μπουκαδούρα. Ο καιρός φαίνεται να είναι καλός τότε: